| Full text |
138
opgekeken ’m niet thuis te vinden. Hij moest d’r stilletjes om
grinneken. D'r zou nu wel verder niks gebeuren, alleen nog ’n
beetje onrustig leven, die paar dagen, en dàn: weer lekker thuis,
twee kindere weer bij 'm, Lene weer bij 'm, op ’n goed bed sla-
pen, lekker Jode-eten... hè! hij verlàngde er na…
In den valen spiegel van ’t herberg-slaapkamerken had-ie z'n
gelaat gezien, voor 't weggaan : zeer bleek, met ingevallen wangen
en onder d'oogen blauw-begrensde kussens. Met stramme leden,
soezend: hoofd zoo licht; was-ie dien morgen naar z'n werk ge-
slenterd. Nevelig de hemel, gepleisterde huizen schitterden krijt-
wit. Z'n zwakke handen gloeiden van binnen, de lucht hing zwaar,
'tzweet gudste ’m van de slapen en deed z’n kleeren plakken om
z’n lijf. Hijgend, adem-verloren, was-ie de zeven trappen van ’t fa-
briek opgestommeld. Vunze kilheid waaide van de witbekalkte
wanden. De somber-bruine vloeren waren met fluimen bekotst, met
plassen water zwart bemorst. Wanhopig had-ie gelezen de stroef-
zwarte opschriften : » Tweede verdiep, Derde verdiep... Vijfde ver-
diep«... nou nog twee! Boodschappers, versleten-slenterige brille-
Joden, balanceerend bakken met melkflesschen, waren ’m suf
voorbij gedaald, zich hulpeloos tegen leuning dringend. Leerjon-
gens, slank in enge werkkiel, besprongen woest-fluitend de met
ijzer beslagen treden.
Eindelijk was-ie boven, hijgde zwaar: ’t bloed klopte 'm in z’n
keel. Door de geopende deur van z'n zaal sloeg onbeschermd
'm tegen: ’t wentelen der raderen met glij-klapperende drijfriemen,
tstekende gieren en ’t frisch-ruischende loopen der schijven en
boven alles uit: van treiterige zangstemmen ’t gejoel — dat zweeg
volkomen toen-ie trad binnen.
Van Oesteren, de anarchist, nam kalm ’t zwart-stalen brillemon-
tuur af, en lacherig staarde ’m aan: »We dachte al, dat je presi-
dent fan de Nederlandsche ripubliek was geworre, of datte ze je
hadden angeboije de zetel fan ministech fan Marine. Hugenthols
die het toch bedà-ankt als lid fan de Petij ? — en ’n sosjaal-sodemieter
moste ze hebbe foor de Magine... anders hebbe die acheme
metchoossies zoofeel te lije, ochenèbisj, en dan kenne ze niet goed
oorlog foere... en de onderofciertjes die motte òok hooger.…
— Stik! Denk an je frouw en kinderen die je-n-in Amsterdam
hetmlatenzitte ndanndoe je werêzenn.:
David schrok van z’n eigen woorden... Wie weet hoe gauw,
zoue ze dat van hem kenne zegge.….
Hij wilde verder gaan, achter-langs de gebogen ruggen der
slijpers, maar een, ’n blond manneke, liet zich plots ruggelings
vallen met bank en al, tegen versteltafel achter ’'m. ’'t Was Jan
? |
