| Full text |
d'oogen. Van: verlatenheid en geeuwende verveling wilde ze wel
mulens:
Zoo vond David haar dan gewoonlijk als hij ’s avonds tegen half
zeven, met zwart gelaat en glimmige, naar olie stinkende plunje
van de »winkel« thuiskwam. En ’tstond hem tégen. Na z'n zenuw-
achtig werk wilde hij thuis ’n plezierig gezicht vinden.
Maar met z’n lawaaierige luchthartigheid trachtte hij d'r ten slotte
toch te troosten: »Dacht ze dat hij ’t zoo lekker had? De heele dag
most-ie zich, sodzalmeliefhebbe, uit de naad werreke, z'n zenuwe ver-
| woeste; z’n ooge, die wàre godverdomme al zoo zwak — en nou, met
| dat verfloekte kleine werk, moste ze heelemaal naar de bliksem«.
Z'n schuinstaande oogjes waren roodgestaard, en hij veegde ze met
z'n morsige zakdoek af. »Nee, hij had ’t óók zoo lekker niet, sulle;
hij zou d'r ’s meeneme, na’ de fabriek, dan kon ze ’s zien hoe hij
| voort most, onder al die frotte gooie, de een goddomme al fueler
dan de andere; ’t uitvaagsel, ’t schuim, de pest van de sameleveng...«
David blies zich op, en er was 'n wolk van fijne spuugspatjes om
’m heen, — maar zn geestdriftige troostrede eindigde gewoonlijk
in ’n lollige fabrieksdeun, die hij uitgalmde, handen in de zakken,
zalig glimlachend, schuine oogjes gitschitterend, maatschuddend
met z'n smoezelige kop:
O, Jeannetteke, hoe oud zai-de-gai
| ’k eb ’n lief trompetteke, o, o, Jeannetteke
| lk eb ’n lief trompetteke, dà kraig-de-gai van mai.
Nò-ja! dacht ze dat-ie zich alles antrok?... O, Jezes! as-ie zich
àlles most antrekke, dàn lag-die allang onder de grond. Maar hij
vaagde’r z’n botte an, zulle. Wat kon ’t hem verdomme, dat ze
allerlei vuile lol verkochte om ’m heen? As hij ’t leve maar had.
Dan was-ie contengt.
Maar zij was zoo gewend aan z’n vurige opschroeverij, dat ze
| de kracht er van niet meer voelde. ’n Stroef-bittere trek kwam er
| op d’r gelaat, en ze schudde langzaam haar smal-gele kopje, waarin
heur groote bruine oogen smeekend stonden. Ze kon ’t hier niet
uithoue, ze most terug! De mensche hadde d'r wel gewaarschouwd,
dat ’t zoo’n ellendige peststad was, maar hij most z'n dolle kop
doorzette. Och God, waar most dat op uitloope... Ze kniesde
zich dood.
| Ze leefde voort, in bestendige droefgeestigheid; en geloofde dat
ze nooit meer lachen zou.
| David vond ’t in werkelijkheid zoo heel erg niet. Zelfs scheen
t hem dikwijls, dat hij iets wéérgevonden had, dat hij lang miste.
Die schunnige gesprekken op de fabriek, die bevielen 'm wât best,
? |
