| Full text |
vrouw zoo? Het ze niet alles in de wereld voor je over? Hoe maak je
tnou weer goed? Geef d'r ’s n zoen, meschien helpt dàt. En hij
boog zich over d'r heen en zoende haar smakkend op d’r voorhoofd.
— Dàr. Bi-je nou weer goed op me?
Manuel liet-ie tusschen z'n knieën staan.
— Dar, slà me maar, flink zoo, hoor. Harder. Zeg dan mar:
Stoute pa.
Dit maakte Lena weer week. Hij wàs toch zoo kwaad niet, al
gebruikte-n-ie gewoonlijk dikke woorden.
— Blijf je dan van avend thuis«, vroeg ze, even met betraande
oogen opziend.
— Nò, as je dan zoo op me gezelschap gesteld bint, goed.…
Is de vrede dan geteekend?
— Zà-je dan niet meer schelde op mensche die je niet ken?
Oolkaleoed:
Ze stak ’m d'r smalle handje toe.
__ Zie zoo, meende David, nou zijn we weer goeie maatjes. lljn
weet je wat? Als ik na’ fergadereng ga, geef ik ook gauw ’n half
frankie uit, voor ’n kop koffie of ’n glas fuel water, ‘k ga €r js
effetjes wat fê-êns voor bij ’t brood hale.
— Och maak je nou maar niet zoo te doen. De bedoeling is
ook al goed.
— Bìje meschoghe. Bij Augurkiesman in de Leeuwerikstraat.
Bin direk teruch.
En wech was-ie. Zonder overjas.
Wat ’n vreemde natuur had die Daved soms! Hoeveel keer
was-ie nou van avend al omgedraaid? Zoo is-ie nijdig as 'n haan,
zoo is-ie de goedheid zelve. *t Eene oogenblik houdt-ie de werk-
ster voor de mal, en ’n minuut later valt-ie tege me uit. Nog 'n
beetje later wil-die trakteeren, en dan spuugt-ie weer vuur en vlam,
en as je dan weer goed tegen ’m bint, wil die alles in de wereld
voor je doen.
Ze begreep d'r niet veel van. Eén ding was zeker. Zij had n
heel ander karakter. Zij had langer an iets.
Zou ’t nou goed zijn, ’m van avend te spreken over dat andere?
Hij had nu ’n goeie bui, meschien zou-die d'r dan welwillender
anhooren, en beter nadenken. Och, dat wist ze ook al weer niet …
ze had ’'m wel bijgewoond dat-ie over niks nadacht als-ie vroolijk
was... Ja, maar wanneer dan? Ze zat weer hulpeloos. 'n Oogen-
blik had ze gedacht: Meschien jà, kan ’k 'm òverhalen. Nu wist
ze geen eens hoe ze ’t an moest leggen... Was dat nu wel mooi
van d'r, tegenover Hanna...»
Hoe zag die er ook weer uit? Ze kon d'r niet meer terugvinden;
hoe ze ook zocht. Dat was nou naar. Ze had zoo gehoopt, altijd
aan die zachte verstandige kop te kunnen denken.…
? |
