| Full text |
154
Bij zn thuiskomen was ze David om den hals gevallen en ’m
zacht-vragend: »Hoe kan je me nou zoo iets doen, man...?«
wilde ze, “hoofd op z'n schouder, naar vrede smachtend, uithuilen;
maar hij smeet d’r van zich af: voelde begin van overwinning
maar wilde nu meer, méér,... òvergave!
== Ga wech slet, laat me met reust..…. jij bent bang dat de
heele stad je schandelijk gedrag zal kennen hé? ja... dat snap 'k
wel... jij had liever dat ik ’t foor me hield... Maar zòò zijn we
niet getrouwd, slât,... daarfoor bìn ’k soda demokraat, ik doe
m'n fuele wasch in ’t openbaar... ik ban niet bang foor publi-
citeit... ìk heb me niks te verwijten... mijn gewete is zuever as
sos endemheelenstadszalkk weten alsje laas gedrag
niet staakt... fan de dake zal ’k ’t ferkondigen, hoe jij je man
behandelt, en niemand zal je meer ’n gezicht ankijke... Je fer-
diende loon... nee! wech.
Ze boog ’t hoofd, kon geen woord uitbrengen. Maar ook den
volgenden dag was haar ’t spreken onmogelijk. D'r keel scheen
S
vol-gepropt, en soms beeldde ze zich in, dat ze stom was
seworden. Dan schrok ze... wilde d'r stem nog ’s probeeren…
en fluisterde, languitgehouden: »jaääë...« Maar ze vreesde toch
dat ze op den duur ’t spreken verleeren zou... en babbelde met
Manuel. Doch zoodra Dàvid thuiskwam, B italsofmhaanmseel
verdord was, en uren zaten ze tegenover elkaar, de lippen stijf dicht-
geperst.
En toen ze eindelijk voelde weer wat te kunnen zeggen... grie-
zelde ze voor ’t idee dat ze nu de stilte ging verbreken... en
zweeg toch maar.
Totdat ’t te lang had geduurd, en ’t beiden scheen dat ze zich
hadden voorgenomen elkaar dood te zwijgen, te negeeren.…
En zelfs toen ze medelijden met ’m kreeg, en iets liefs tegen 'm
wilde zeggen,..…. voelde ze met angst en beven, dat ze — niet
Mee nl Oman
Dagen en dagen verliepen... geen enkel woord viel... de twee
werden elkaar vreemd...: »Wat zou ze nou van me wi ille > vroeg
David zich zachtjes af... En: »God, God, wist k toch maar, wat
d'r in ’m Òmgaat...« dacht Leentje
Uren lang zat ze wezenloos in d’r keukentje, voeten op stoel-
sport, handen in schoot gevouwen, van alle gedachte verlaten …
soms angstig... hopend: »Njaää...« vòòr zich fluisterend …
Achter z’n toonbank, gemoedelijk kort pijpje dampend, lange
beenen vêr vooruitgestoken, haar nat, (want hij moest naar ver-
gadering), zat Frans Dejongh zoo’n beetje droomend >Het Volk«
? |
