| Full text |
geëmancipeerd zijn, dat je pistolékes met kosjere kaas opde open-
bare weg eet; dàt is ’t monopolie van «den man». Maar nou wil ik
je wel verrajen waar 't geheim in zit. Maar dan mot je eerst ’s heel
vriendelijk kijken. Manjefiek. Heb je nooit opgelet, dat ’n man,
wanneersdie mooi fluit, ziee als't 'n artiest in zn soort is, dat-ie
dan zn hoofd vooroverbuigt? Kijk, zoo. Probêêr nou ’s. Als ’t dàn
niet gaat, dan weet ’k 't niet.
En doorschokt van passie-vollen lach liep-ie naast d'r voort,
terwijl zij, t zware hoofd op d'r borst, beweegelijk maatschuddend,
en de oogen opgeslagen, ’t deuntje opnieuw begon:
Acht uur, zoo klinkt door alle landen
— Nee, Hanna, nou niet ophouen. Volharden bij ’t ideaal», zegt
Bram Kuijper. Je probeert 't nou voor t eerst jonge. De êêrste
keer mislukt alles». En toen Hanna wèèr was begonnen, braaf
valsch, floot hij ’n poosje met d'r mee, en sloeg onverwacht over
naar :
Main Vloandren ’eb ’k ’artlaik lief
Mmaine Weloandren ’eb ’k ’artlaik lief
— Stoute jonge. Moogt ge me zoo in de war maken. Zoo leer
kt nooit. Door uw schuld!
ij lachte stil voor zich heen, hield d’r hand stevig vast, want
hij voelde z’n verliefdheid stijgen, en zoo pasten ze samen ’t won-
der-plechtige park in. Toen, onder t koele geboomte, in de zeer
stille omgeving, waar zelfs hun stap niet hoorbaar was, bedwong-ie
zich en dacht nà. Deed-ie nu wel goed? Ze had 'm weer teleur-
gesteld, ging toch voort met spelen, had in de stilte weer ’n enga-
gement aangenomen. En ze had m zoo stellig, in z'n armen, huilend
van ontroering, beloofd: dat ’t nu uit zou zijn. Dat was nu al de
derde keer dat ze, Zonder iets te zeggen, d'r woord brak. En hij
voelde heel-vaag dat ie er niet goed aan deed, niet mannelijk,
t telkens te vergeven, en nooit ’s te laten zien dat-ie hevig-boos
was. Hij had wel’s gehoord van mannen die ‘n vrouw dwòngen,
door onverschilligheid, of door woest kracht-vertoon, maar zelf
wist-ie daar niet zoo heel veel van. Vòòr haar had-ie geen enkele
vrouw gekend, was altijd met veel ouwere mannen omgegaan. En
nu kon dat middeltje misschien wel afdoend zijn, 'n middeltje
Dlééf ’t toch, én’n leugen. Want hield-ie nu minder van haar?
God nee! Waarom zou die zich dan aanstellen als ’n stomme bok?
Waarom zou die d'r dan verbergen, dat-ie d'r altijd maar weer
opnieuw vurig lief had? Zou ze daar ten slotte niet voor bezwijken,
zooals de Duivel bang is voor de menschen die ’m niet weerstaan ?
Maar dat had nog nooit goeieresultaten gegeven... O, ’t was geen
? |
