| Full text |
154
Waarom had-ie’m niet vast-gehouden. Waarom had-ie'm niet
òpgesloten ?
Wat had die jonge toch beheerscht, dat-ie zoo, opgewekt doend,
lachend luchthartig, de dood inging.
O God!’t was of alles brak, of ’t huis polterend op 'm neer-stortte …
’n Avond... kersause-mangeltjes kraakten... thee geurde... en
Makkie, — Makkie vertelde met krakende stem van Bles, nèt zoo
gegaan: »O! as ’k ’t had gewete, ’'k had 'm opgesloten !.… Vitriool
ingenomen... de Dokter hettie gesméékt 'm maar àf te make …
gebruld hettie fan pijn.
En nu weer een, nu wéer een. De stad, de donkere stad met
zn zwarte hùizedaken was ’n zee, ’nsombre poel... ’n dràaikolk,
die de menschen verzwolg en woest zwierde rond, en van tijd tot
tijd dreef er een boven op z'n rug met slap-neerhangende armen ….:
n stijf, blauw-vaal lijk, dat met stroef-open, verslijmde oogen den
hemel onophoudelijk bestaarde.…
Gestòrven weer een, onder vreemden... aan z'n bed misschien
zoo'n dikke smeerlap van ’n paap... en op z'n doodsbrief: ’n
kruis, .…. ’n Jiddekind met ’n kruis op z'n doodsbrief…
Wat was d'r toch, wat was tr toch met die jonges, dat ze
den dood zochten met kalm gezicht, en lachten voor ze gingen
sterven »
Montanjees, de bleeke Pottechies had geloopen naast 'm en
bloed was langs z'n hoofd gelekt, en ’t voornemen: zich door zn
hersens te schieten, was al in ’m verstard, toen-ie vroolijk had
verteld: ’n eele Romàn ’eb ’k ’ier beleefd …
David bibberde van schrik... ’n lijk had naast ’m geloopen.…
en hij had gedrukt ’n lijke-poot en ’t lijk was op de trem gespron-
gen: »Salu « ting-ting-ting, was gereden wech... nooit had-ie ’m
weergezien.…
De dòòd! had naast ’m geloopen... en nu-ie herdacht ’t snelle
afsterven... wist ie zn eigen leven zeer wankel en tastte ’n ijle
strooming die ’m bewaaide, kil bewaaide... en hij wist niet: Zou
die hèm nu ook verzwelgen?
De gordijnen neergelaten, en David sufte met zn kop op de
stoelleuning, die glibberig was van snot en tranen.
— Allé Doaviedsje, 'oe ies ’t?
— Wacht eve. Nog ’n brief leze.
t Kleine envelopje was van Lena. Hij wachtte lang voorzie
’t openscheurde.
— Allé Doaviedsje, spoeit oe, ch?
En ze wierp zich op ‘t bed, danste van ongeduld.
David las ’t briefje; begreep. Z'n Lene was nu voor 'm verloren:
t Kleine teere vrouwtje, dat ’n ander mensch was geworden, en
nu weer, goedwillig, meende zich voor “mn op te offeren. Z'n ver-
? |
