| Full text |
LO4
genoeg met der werd, om d'r in de hals te kijken? Waarom moest
ze, op dat oogenblik, juist niet thuis zijn? Waarom moest Sam's
brief komen, wààrom z'n moeder ziek worden, waarom moest ie
juist nù promoveeren? Ja, ’t was klaar: alles liep samen. Dòe daar
nu ’s wat tege! Nee, d'r wàs geen ontkome aan. Alles was er op
ingericht, om hem te verderven. En hij stond in 't midden van de
draaikolk, van de windhoos, van de woest rond-spiralende cycloon,
vastgekwakt aan den grond. Wat kon ie anders doen: als gelaten
zn lot afwachten? Nu ging de marteling beginnen, glimlachte ie
met stille oogen:
— Je schrijft natuurijk direkt te-rug, hè Lene?
— Bin je wat bekomme, man? Gelukkig, ’k werd al bang. En
waarom ga jij nou niet, hij rekent d’r zoo vast en stellig op.
— Och, wéér ’n paar dage verzuime, daar heb ’k nou geen puf
in. ’n Mensch kan op die manier wel aan de gang blijve. Doe 'm
maar ’n hoop komplimente voor me, dat is net zoo goed.
— Hè Daved, wat akelig nou.…
— Wat!!
… voor die jonge; slaap d'r nog mar ’s ’n nachie over.
— Och, bije betoeterd? Néém jij je ’t d'r mar ’s fan. Zoo’n
weekie alleen zal je goed doen.
Daar zagen zm weer aan: de twee donkere fluweel-streel oogen,
en’n blij licht ging d’r plots in schijnen.
— Begrijp je 't nou beter, man?
— Ja, ’k begrijp je«, zei-die vol tragische beteekenis. En ’n stille
snik door-boogde z’n lijf onbegrijpelijk traag, als een statig af-rol-
lende serpentine. »Ja, Lenes.
Zij hield z’n stroefheid voor ernst, en d'r fijne mondhoeken,
waar d’r lippen ontsprongen uit ’n strak zwart lijntje, trokken zacht
òp en toen neer.
Goeie Daved, dacht ze. Wel vond ze dat-ie wezenloos bleef zit-
ten maat letten verder nietop.
— Manuel, Manuel, we gaan op reis, jochie. We gaan na’ Am-
metje-Dammetje! Nou jonge, wat zeg je nou?
— OQ, Paatje hebu’tgehoord. Paatje!! We gane rije in de
trein, na’ Ammetje-Dammetje, na oome Joppe, en oome Sam;
o, Paatje in de spoorwage mit de mokeletief.…… tû-ù-û... sj, sj, sj, sj.
'uffrouw oi, uffrouw oi, he-je ’t gehoord, uffrouw oi!! in de moke-
letief, en Manuel, die gaat bij de stoker... tû-ù-ù.… sj, sj, sj, sj.
Nee, Paatje hier blijve. Paatje mag nie-mee, komp er van, stoute
Paatje,..… wou niet werreke op de Berfiek... tu-u-u... sjsj sj...
Paatje hier blijve!
— ’k Weet ’t jonge.
Opnieuw zag ie zich weerkaatst in ’n beslagen spiegel, zittend
met gespreide beenen op de kanepé, voorovergebogen op de
? |
