| Full text |
Doch eens, de dag was grauw als asch, was ze niet huiswaarts
gekeerd, en reeds was de nacht gedaald. Toen Barendje na lang
zoeken weer boven kwam, lag ze op den grond te sluimeren, en
uit d'r mond, die half-geopend was... steeg 'n veemde neen:
hij zou haast zeggen: »Jeneifer«.…
En de geburen die hij angstig ondervroeg, deelden ’m mede,
dat ’n varensgezel haar des morgens had afgehaald .…
En hij raadde de vreeselijke waarheid in haar geheele omvang.
En zon op wrake.
Des anderen daags, na ’n nacht van gruwelijk lijden aan de
sponde, waar ze onrustig sluimerde …. zeide hij haar vaarwel. Hij
keerde weder naar z’n oude moeder in Groot-Mokem, ver over de
Moerdijk... Zij volgde hem tot aan ’t station en besproeide den
ganschen weg met hare zilte tranen.
Zij weende bitterlijk bij zijn vertrek, en begaf zich naar ’n wijze
vriend, met name Dejongh, die veelzeggend lachte en bromde »'t zal
wel losloupes.
Zij dronk ettelijke kelken moed-water om zich te troosten, en
tegen den middag in haar verlaten woning weerkeerende, vond ze
daar ’n vierkant epistel, gebracht door man op twee-wieler, deelde
d'r dochter mee.
Zij verbrak ’t zegel met bevende hand. En las de inhoud, die lut-
tel was, maar voor haar van blijde hope vol. Deze inhoud luidde:
»Heb berouw, kom van avond terug — Barend-Ro-
zendaal.«
En hij keerde weer, en snikkend vielen ze elkaar in de armen,
en konden elkaar niet genoeg àànzien na zoo gruwbre scheiding …
En avond aan avond zaten ze weer bijeen en met bewogen stem
las-ie haar voor, uit oude wijze boeken over »fielsjefies.
En zij luisterde, en knikte »joa« en zacht-zeide: »’iel schooëns.
Totdat hij merkte dat ze moeder zou worden.
Toch hadden ze kuisch geleefd …
ES
ek
ied
Eet
? |
