| Full text |
eid nd
uur bezigheid heeft, zich onverwacht leeg vindt, en nu met den
tijd geen raad weet.
+ Was zoowat acht uur, en Lena, na koffie voor ’m te hebben
gezet, was voor d'r sjabbesmorgen nog ’n beetje in bed gekropen.
De kinderen sliepen. De meid was d'r ook nog niet.
— “Is gedaan mit ’t werk, begon-ie, ’k heb àf. Kom Lena, is ’t
je niet de moeite waard om na’ me te hoore? Ik heb áf, zeg ’k.
Me ooge, die binne òp. Na’ de bleksem! O, intrasseert ’t je niet?
Wat mot d’r nou fan ons worre? Geef nou ’s raad? O, slaapt
Madame nog? Is dat hier de gewoonte, dat me tot ellef uur in
zijn nest blijft legge? Vooruit, geef nou ’s antwoorde? Is dat hier
iedere dag zoo? Als de man uitgaat om de kost te ferdiene, foor
dag en dauw, zich rot sappelt, zijn ooge ziek staart, blijft de huis-
moeder in d'r bed sjtrekke. Hoor ’s, ’k mot zegge, 'n prâcht fan ’n
ferantwoordelijkheidsgevoel hou je d'r op na. Is dat ’n fòòrbeeld
foor de kinderen! Allé, wor wakker of ’k kijl je ’n pot water over
je kop. Zoo, zoo, 'k wìs’ niet dat de luiheid zoo foortwoekerde in
me hueshouwing. ’n Kunst dat ’n mensch tot arremoede ferfalt !
Kijk, wat ’n rot-rommel overal om iemand heen, kijk toe, wat ’n
stinkboel. Overal vind je wat. Kunst! dat dat huishouwing heele-
maal na’ de bliksem gaat, kunst! Hoe ist, sta je op of niet? n
Meid mot ze hebbe Madam kak! toe maar, ’n meid, 't geld möt
op. De knapste meid fan de heele stad schaf ’k d'r àn, ’n paar weke
is ze hier, en hop! nou is ze ook al bedorrewe. Maar ’t zal nou
gelukkig uit zijn. Je kan d'r gedaan geve, hoor! De andere week
zitte we zonder sent in huis. Dan is ’t uit mit de pret. Dan kan je
meesappele, net zoo hard as ik. Den kan je 's morgens froeg de
straat op, mit ’n kar mit sinesappele. Dat zal je niet glad zitte,
meissie. Kijk toe, dat lacht me uit. Kijk toe wat ’n model! Wie
het dat ooit gehoord, dat de frouw van n werreksman tot hallef
twaalf in d'r nest blijft legge! Dat is ’t niefste op dat gebied. De
laatste sjiek. De ech’ enoot hard sappele, dattie de broerte krijgt,
en madam op d'r lauwere ruste. Ja, ja, ja! Wie het dat ooit op
’n fiool hoore spele ….
Lena, die zich ’s nachts altijd tegen den kant van ’t bed aandrong,
en zich zoo klein mogelijk maakte om hem niet aan te raken,
voelde zich ’s morgens gewoonlijk stijf, en daarom rekte ze zich
dan graag ’n beetje uit, lekker in’t midden vant bed; ze had
striemen op d'r dij van den ledikant-stijl en bleef dan liefst nog
wat liggen, d'r beenen opgetrokken, met ’n warm weelde-voelen.
Maar David liet d'r niet met rust. Beide handen op en neer
bewegend, als schatte ie ’t gewicht van ’n paar looden, begon-ie
weer:
— Mar foel je dan niet, mensch, dat die luiheid, die ellendige
luiheid, ongeluk anbrengt? Begrijp je dan niet met je suffe harsens,
Eef
EE
EEn
in EENES
Eee
te
EN
BSE
ER
? |
