| Full text |
36
— Wat was dat voor ’n eigenaardige snuiter?
— O, dat is ’n soort duivelstoejager van ’n rijke jonge, die an
schildere doet, naar ’t naakt model, zie-je? Hij spoort de meide op.
— En hoe bin jij an 'm gekomme?
— Die, die heb ’k ’s ontmoet in ’n soort van nachthuis, je
weet wel Levie, waar we 's same zijn geweest, toen je zoo erreg
most bestudeere op de Falconrui, bij »mon ami Rafaël«.
— Wat es dat voor ’n huis van onteucht ?
— Dat zou je tegefalle, vrind. Daar worre de fijnste liedere
gezonge, satieriek, sociaal, kritiek ! De prachtigste teekeninge fan
StemlemhansendinmZiejenmndatmnist nn imitaatsie van «t »>senme
Montmartois«, van Parijs.
— Ken je bijgeval soms nog een van die satierieke couplette,
zooals jij ze noemt?
NO UN ea bmsN zien smneendherinnemmendinmscensenmeen:
mat mooi wate ze! Maar fan de schuine liedjes-ken ’k d'r nog
welneennzoomonseveensmmmachtmstnilfepiet it vaisisieauk heet
tt... ’t oorlogschuitje
— Och, begin nou niet met dat flauwe ding, er zit toch immers
niets in... ’t 's echt wat je noemt pornografie, smeerlapperij,
vond Levie.
— Nò ja, seit uwes maar Naatje, de heer Peereboom is geen
jonge juffrouw, hè. Wat zeg jij Peereboom? Zie-je wel, droog-
pruimer.
— Vollemaansgezicht.
— Pes-sik... zie je wel, hij wil hooren shijmkansdmnbesttese
Kijk de quintessens d'r van, is ’n oorlogschip... nee, de sociale
hebbe d'r geen schuld an, die hebbe d'r tege gestemd... en op
die schuit, daar ware natuurlijk matroze. Maar, en daar komt ’t
op an, d'r ware geen frouwe. Daar hebbe de rooie òòk geen schuld
an. Verkerke had d'r vast tegegestemd. Nò, dat schip, dat dee
èn toch’, *n kruestoch’, op de watere van de Stille Zuidzee, en die
kerels, die verfeelde zich ‘t làzeres, zoo zonder meide; je weet,
zeeliede die kenne d'r wat mee. Mar een d'r van, die wist raad.
Hij nam ’n groote ton, mit ’n klein gaatje d'r in, die ton die hob-
belde natuurlijk man-je-fiek... en ìn dat gaatje... hobbele-hobbele
hop... enfin je snapt me. Dat is nog ’s wat anders as ’n ijsfeld,
hè Meneer Peereboom?... Nò, die snuitertertjes... wat zeg je van
me mooi Hollandsch Peereboom,... die ware niks jaloersch op
mekaar, en àllemaal maakte ze gebruik van die hobbelende ton.
Die liep zoo langsamerhand fol... en dat goedje dat stòlde. En
toen ze nou klaar ware, mit hun kruestoch’, ferkochte ze 'm an
’n wàskaarsefabriek ; hoor :
? |
