Full text |
142
kan nog meer krrê-êge hoöor... je hebt ’t maarr te segge« —
Nog vielen d'r oogen toe... gloeiend in weeë berusting, als ze
dââraan dacht... Maar wie nu zoo gelachen had... die kon ze
niet plagen, niet na-roepen op straat: »Leelijke bult... kindere-
beul!» die kan ze niet eens vrijuit, vol wraakzucht, hàten... Want
die demonische kwelgeest kroop over ’n uurtje bij d'r in bed…
als ze daar zou ligge, d’r hemd dicht om d*r lijf getrokken, …
zich klein-en-smal makend... toch met d’r bloote armen en beenen
tellkens huiverend zou raken z’n harig lijf... Ineens begreep ze ’t,
wat Greta d'r vanmiddag gezegd had: »Ik kan ’m niet lùchten !…
en: ha-ha-hâââ... ha-ha-hâââ... brandde ’t gil-geschater van de
feeks d'r in de ooren... O, die feeks in d’r plots belachelijk ge-
worden kleeren, en om haar heen die tooverig-mooie kamer.
waarin zij zichzelf van heimwee snikkend had weergevonden,.….
en de herinnering aan d’r zacht dwepende jongemeisjestijd... dr
warm ideaal-vol gemoed... dat smachtte naar Òp-gaand bezingen
van eigen rust en trachten,... terwijl anderen rondslenterden en
scharrelden met jonges; die muffe naaisters-werkplaats op ’n
zolder... waar alles dof was... en de lucht vervuld met kleine
draadjes en stinkende stofjes van gescheurd linnen... dat gehate
atelier,... dat d'r opeens vredig had geschenen door ’t in haar
glimlachend ideaal... En plots dan die duizlende val naar ’t
mokkende leven van nù... enkele jaren getrouwd, liefde ver-
loren... stil gezwoegd, nooit gewaardeerd... kinderen per ongeluk
gekomen, in hun wieg reeds ontheiligd, door ’n glimp van dat
dierlijk-lage, dat in den vader bijna eeuwig stinkend kookte,
kinderen in stil lijden gebaard... tòch geen moeder... voor den
vader niets als ’n handdoek, ‘n vod, ’n meid... die voor 'm moest
gaan liggen... »waarvoor werkte-n-ie anders?«... en die hij zou
gedaan geven, als ze d'r plicht niet dee... ’n Meid, die ’'n week
bedenlstijdihadssekresenmmmtenmdienzichs moest ‘beterens zieh
bukken tot iets wat ze laagheid had genoemd bij ’t zacht-reine
zuchten vanscivenstervendenmensdszieln ss n° meid, en mèids
'n hoèr! voor d'r man met z’n koud-lachende zelfzucht... O, God!
Dat de moeder niet in d'r werd gewaardeerd... dat d'r moeder-
schap d’r niet heilig maakte in z’n oogen.….
O! Dat zij, die moest waken voor lichaam en ziel van d'r twee
arme jochies, nu niet eens meesteresse mocht zijn van der eigen
lijf... nog niet eens van d'r eigen ziel... O, lieve God, dat ’n ander,
’n hatende kwelduivel, haar mocht opdringen wat hèm goeddacht,
omdat ’tstreelend scheen voor z’n helsche begeerte zonder liefde.
En toen was ze in eens uit zich zelf, en zag vol medelijden
neer op arme Lena, die zoo moest lijden; »Arme schlemielte…
waaraan heb je dat verdiend?«... klaagde ze... en begon te weenen
om ’tarme moedertje,... dat geen moedertje mocht zijn... en ’t zoo
? |