Full text |
BE
ir
NT
140
zachte heelmeesters maken stinkende wonden, — en hij voelde
zich heelmeester, — hij maakte zich wijs, dat-ie niet alleen voor
zich-zelf sprak, maar ook voor hààr. Nee, vooral voor haar. —
Dat absurde idealesme... dat klein-burgerlijk gepruts, — dat moest
d'r uit, — al moest-ie ’t d'r uit scheùre.….
Hij stond op, rechterhand in broekzak, beentjes krom, ’t haar
over zn nu heel laag voorhoofd, z’n roodgerande oogen wijd-open,
de breede glimmende onderlip hangend, maar mondhoeken iets
opgewipt, — wat aan z'n wezen gaf: ’n valschen half-lach...; en
met zn linkerhand heftig op-en-neer gebarend :
a oormoumsnlbtenemzediemikszalijetéénsdinamzesse vanidat
ferfloekte gekiijjf heb ’k de pes gezien, en daar mòt ’n end an
komme, dat is zoo vàst as wat... Nee, nee, val me nou niet in
de rede, ik wil uitspreke,... verstaan?! Kort en goed: ik bin,
zooals ik bin, — en ànders make kan ik me niet, dat is Gods-
onmogelijk... verstaan?! Goed. Nou zeg ’k je eens foor altijd, ik
bin ’n mensch met ’n warm tamperament, en an mijn geslachts-
drift mot ’k foldoen, anders wordt ’t mit de dag erger, ik wààr-
schouw je... Je verstaat me, hè? Zulleke kromme spronge kan ik
niet make... ’k ferga Godverdomme nòu al van de pijn in me
lende... fan de kongàstie in me ruggemarg... denk je dat al die
aartsdomme gekheid van jou me in de kouwe kleere gaat zitte.
Morrege brenge... O, je gelooft me niet. Zoo! Ei, ei. Nò: Zater-
dagavend ga ik na ’n dokter, die zal je daar dan wel ’s ’n boekie
van Ôpe doen... dan zal je ’s hoore, hoe je me doodziek gemaakt
hebt, mit al je kleinbùrgerlijke fratsen... Maar één ding zeg ’k je. …
as ‘k bij de dokter gewéést bin, en die zegt, dat ik gelijk heb. …
dan geef ’k je ’n week bedenktijd... en as je dàn niet tot inkeer
komt... zoo waar as ik hier voor je sta... zalle de kindere me
afsterrewe... dan moet ’k àndere maatregelen neme... Zoo, nou
weet je, waar je je an te houwe hebt...
David at gedaan, nam z’n hoed, knoopte z'n cache-nez om en.….
— Ajuus, ik ga ’n uur na’ kafé, zei-die.
En hij holde de trap af. —
Leen keek ’m na, door ’n venster van de donkere voorkamer.
De straat lag dof-zwart, met hier en daar van geel licht door-
speelde plassen. David liep snel. Z'n overjas was los, fladderde
om Zn lijf; en de woest-snelle schaduw, die hij voor zich wierp,
gaf ’m beangstigend-lange stap-beenen. Toen donderde ’n trem
voorbij, en hij was niet meer te zien
Ze ging ’t kind te bed maken, waschte ’'m werktuigelijk, veel
te langzaam, en ’t ventje lag op d'r schoot te huilen, en spartelde
met z'n bloote pootjes. Hij had ’t zoo koud. Moetje hoorde niets.
Ze trachtte d'r gedachte bij elkaar te krijgen. De woorden van
? |