| Full text |
zou die zich maar ’s’n beetje met »zijn zoon« bemoeie, met »de
jonges. Is dat ongelukkige schaap dan niet ook »je zoon«, David?
Zoo'n kleine schlemieltje. Maar David hield niks van ’t jongste
kindje; wie had ’t geroepen? Had hij d’r om gevraagd, had Lena
d'r om gevraagd? Nee, immers? Voor wat moest ’n werkman meer
as èèn kind hebbe. Een was al te feel. In de tegenwoordige tijd,
nou de opvoeding zoo duur is.… »Chenebbisj, vond Lena, mijn
schaap. — En ’t leek zoo persies op m. Zoo'n klein zwak kereltje …
Wat? Dat bleeke mormel op hém lijke. Wat zà-je daaran pokke !
Niks fan an, net zoo’n gele tronie as Lene, as madam Lene. Nee,
née die andere, die mit ze rooie wange, die was persies z'n even-
beeld... »Hij het toch jou maniere Dawed. Hij het toch z’n kwaal
fan jou geërfd. Dat-ie altijd mit z'n dingetje speeltamndabnkan le
toch niet fan mijn hebbe... En as dat nou ’s niet zoo was, was-
ie dan minder als z’n broertje? Binne ze niet allebeie gelijk?
Moest-je niet veel liever voor t kleintje zijn, juist omdat ie zoo
onschuldig lijdt? »Het-ie fan mijn geërfd? Goed! Ik heb ook
fan me fader geërfd. Is ie daarom beter foor me? Noe, wat n
meschoghaas«!... »Hè David, wat bin jij toch feranderd, man!
Hoe kan ’n ontwikkeld mensch, die zòoveel geleze het as jij, zò
ongevoelig zijn. Wat mot d'r van dat kleine kereltje komme?
Wat is ’n kind zonder vader? Mot-ie verwaarloosd worre, omdat-ie
zwak is? Al hebbe we ’m niet gewild, ons kind is-ie toch, en dat
blijft-ie. We zijn niet froom... maar... nò, ik weet Det
»Wat weet je niet«... »No, ja David. je zal d'r om lache... is 'n
kind tòch niet ’n zege van God«?..….
In geen weken had Lena zooveel met ’m gesproken. Als vreem-
den hadden ze naast mekaar geleefd. En nu, midden in ‘n kwaje
bui van ’m, had ze opeens gemerkt, dat d'r in de kinderen iets
leefde, dat hun verbond. Ze had d'r geen idee van gehad, dat d'r
'nlang gesprek zou komen, na haar korte opmerking. En dat ze
nu haar gevoel kon uiten, op kalme toon,..… ja, ze kon’t niet
helpen, ze vond mooi wat ze gezegd had... dat maakte haar plots
vrij tegenover David; er was iets tusschen hun gebeurd. Je kon
d’r niets van zien... maar er zweefde iets van haar tot hem, .…
ze had ’t nog nooit ondervonden, zoover ze zich herinnerde; maar …
ja ze was er... ’t was ’t tegengestelde van dat spinrag-ijl-glibberige
dat d'r weeïg gebibberd had langs d’r teer-gevoelige borsten, toen
ze zich van Hanna had gevoeld vervreemd. — Zou Daved dit
zelfde smeltend zacht-verwarmende nu òòk ondervinden? Ze moest
t weten, want als ’t zoo was — en hoe dikwijls komen dergelijke
oogenblikken? — dan moest ze nu trachten ’m duidelijk te maken,
dat-ie d'r verkeerd begreep... dat ze niet was opgestookt; geen
vreemde had zich tusschen man en vrouw gestoken, maar dat ze zoo
? |
