Full text |
141
Daved gonsden onophoudelijk in haar nà... Dingen die zm miet
had hooren zeggen, — tenminste, ze herinnerde er zich niets van, —
klonken haar nu plotseling in de ooren, doken op uit ’t soezerige
gegons dat d'r overigens vervulde; zonder samenhang, verward,
helder. Ze schrok... Zou David dat allemaal gezegd hebben?.…
»’k Heb je nòòdig... voor n goed woord... hier meid smsen
bruike zooveel as ’k zin heb...« Ja, ze wìst ’t, ’t kòn niet anders
in dr zijn gekomen. Ze hoorde xt tellekens opnieuw, en ’t deed d'r
krimpen van schrik… Wat ging d'r toch in m om, wat was
d'r nu overdreven bij, en wat wäâr...? Alles kon-die niet meenen,
maar alles liegen toch òòk niet. M'n zègt... zulleke dinge
niet... wie ze zegt... heeft ze gevoeld… t zeggen op zich zelf …
is al ’n daad, ’n lage in-gemeene streek.… Ze dommelde.….
oogen half-toe..…. met ’n licht schudden van d'r kop nuendan.…
fxoerde star ’t wekkertje op den schoorsteen, dat begon te stralen,
smèlten.… ’twerd ’n vlek... ze dommelde... zag IES MEER
d'r ooren suisten... Ver-wech huilde ’n kind, maar t ging haar niet
aan. Met ’n ril-schok kreeg ze weer d'r bewustzijn... en droo-
merig-helder hoorde David zeggen: „Meide... lòkken... lokken
Mien ene zaendmm staan metingen zn zak, boven
zn broekspijp die viel langs z'n krom been, uitgebold aan de knie .….
en zag nu duidelijk zn gezicht… treiterig lachend... ’t haar over
stomme voorhoofd, in ’t midden bijna op de neus … d'oogen akelig
groot, scheef, half besloten in de slap-bol neervallende leden …
waarvan de rooie randen fijntjes knipperden; en om zn mond dat
plagerig-lachende.…. die slappe onderlip, die lilde onder ’t spreken …
Lachten niet precies zoo, de jonges die d'r vroeger op straat na-
schreeuwden : »Jodin... smaùs... jòòd!» Ze hoorde ze nòg schateren :
Ha-haää... ze het zech nog niet gewasschje... ha-haää.… kêêk
r loope... breek je bèïne niet… jòòd...« En ze hoorde de
steentjes weer om d'r kop fluiten en neervallen met ’n tik op den
grond... En ’n klein meestertje..…. op school, .…. ’n leelijk duiveltje
met ’n bochel en ’n groot hoofd en op-geknikten neus... en
half-geschoren stoppel-bakkes... die had òòk zoo gelachen, toen-ie
dr had geranseld, z'n volle vuist ploftend op dame eeen ntOen
met ’n liniaal, geraffineerd gniepig, op d'r knokkeltjes, die ze bevend
ophield... »>Asj je wech-trrekt krê-êg je nog mèèr, hòòrl»... O,
die walchelijke treiter-vent, mit zn mienisch!) gegrinnik om dr
pijn... als de hoog opgeheven liniaal néer-cirkelde met doffe tik
op d'r knokkeltjes, en zij één been stuiperig òptrok,... smart nog
gruwlijker dan verwacht, en d'r mond verwrong en d'r oogen
dichtkneep bij iedere foltering... »Soo, lelijke swarrtkop, dat
hé-je-n-alwèèr gehat.…. lekker hèèë... het tgoed gesmaäakt? Je
1) Hier: kwelgeesterig.
En
hd Ss
Frat
EN
RE
Ee
? |