| Full text |
150
sou se nou fan me wille... en jawel!... Dejongh seit se... kom
effetjes naast me op de kannepé sitte... en sóó gemeen dat dat
wijf me ànkeek... Ik seg natuurlijk, dat ’k geen tijd meer heb .…
‘khad me pijp op't seinhuis late legge... ; éffetjes mar, segt-se.…
en opeens... ‘tis werachtig!... gooit se sech op de kannepé mit
dit beene in de lucht...; nou, se was in d'r nachtpon... se had
niet eens e pantelon an... Soo'n kreng!... Dejongh, seit se tege
me... me man komt in de eerste ure tòch niet thuis... Mevrouw,
heb ik d'r toen geseid... u mot me niet kwalek néme... en ik
wech!.….. Siet u, an die ferleiding heb ìk weerstaan... U sal ’t ne-
tuurlek oferdrefe finde... mar wil u wel gelòfe, dat ’k ’s afends
niet door ’t park loop... want daar hé-je fan die jonge meide…
emme mate mj ennietmmitsustmbBnrmsouwrdat wijff mij noise
mar straffeloos magge beschuldige fan soo iets gemeens...? Mar
deslâat Jt d'r niet bij... se sal mit de peliessie kennesj make …
Lena bracht 'm met veel moeite aan ’t verstand, dat ’t maar
't beste was de zaak blauw blauw te laten, en, de woorden wik-
kend en wegend, verzocht ze 'm niet meer te komen. Zij zou de
sigare dan wel zelf komen halen.
Lien was al ’n paar dagen tevoren ziek geworden, en zoo bleef
Lena dan den heelen dag moederziel alleen. ’t Kindje sliep veel,
en kleine Manuel speelde met ’n stapeltje boeken, die David ’m
gegeven had, en daar was-ie gewoonlijk zóó mee bezig, dat d'r
geen woord uit kwam, Lena bleef niets over als haar eenzaam pein-
zen, in ’t stille huis aahter de zorgvuldig gesloten deuren; en ze
vermoedde naar binnen loerende buurvrouwen voor ieder sleutel-
gat, en ze voelde hun oogen steken, door alles heen. Sterker dan
vroeger, leefde in haar de verwachting dat ’r nu toch ’s eindelijk
verlossing zou komen; en die liet d'r geen oogenblik met rust,
joeg d'r voortdurend op, maakte d’r griezelig-nerveus. Geen boek
kon ze meer in handen nemen, zoo ongedurig was ze, en
zelfs 't gewone huiswerk werd haar te zwaar. Ze was suf-gepeinsd,
vond geen nieuwe gedachten meer, werd altijd door ’tzelfde ge-
kweld. Als ze ’n denkbeeld wilde ontwikkelen voelde ze ’n dof
beletsel in d’r kop, drukking kwam op d’r oogballen en ze kòn
Met verders Gieninikels van die huisbel deed dt ver
stijven van schrik.
Maar d'r grootste marteling kwam ’s avonds, als zij met neer-
geslagen oogen aan tafel zat, en David treiterig fluitend, lacherig,
tegenover d'r, z'n blik voortdurend op haar gericht. Ze werd er
door neergedrukt, en vreesde soms d'r hoofd te stooten bij ’t òp-
zien. En ze dôrst ook niet op-zien, want haar oogen vreesden de
schittering van de zijne. Dan zat ze, ’t hoofd tusschen de armen,
te hopen dat-ie nu maar gauw wech zou gaan. En d’r ooren waren
gespannen, want ze trachtte gewaar te worden wat-ie deed. Soms
? |
