| Full text |
106
— Ehwel Peir'boom, ’'oe iest jonge, kom-d’ oek ’s zien? Elvier,
lier ‘edde Ghezel Peir'boom van ’olland, Ghezel Peir'boom, m'n waif.
Uit de verward-donkere menschenklit kwam nu ook de zwarte
hypnotiseur, dien David zich van z'n voordracht herinnerde.
— M'n noam ies Delville. Hoe ies’t, kom-de oek’s zien? Ik
moet oe nog wèl m'n kompliment moake voor à schoonen dieskoers.
En telkens kwamen anderen uit de massa, onbekenden, mannen
en jonges, in strakgespannen boezeroens, en staken ’m zware, ver-
eelte pooten toe, eenvoudig zeggend: »Maekkers.
Dàt beviel David: ’t klonk ’m zoet in d’ ooren. Zoo behòòrden
partijgenooten met elkaar om te gaan. En dan, wat was-ie toch
gauw bekend... ’n populaire held voelde hij zich.
Wat afgezonderd van de massa, in de dwarsstraat stonden een-
zaam: Makkie en z’n vrouw, Mie Barrikade, en an d’r arm hing
roodharige »Gezel Gijs«.
— Welkom! kraste Makkie's stem. En:
— Zoo, zoo, heeft u ’t ook eens gewaagd, dàt heeft lang geduurd,
voegde z'n vrouw er bij.
Dejongh, heelemaal scheef, boven alle anderen uitstekend, kwam
ook aangesjokt.
— Partijgenoot Peereboom? geloof ik. Mijn naam is Dejongh.
’n Hollander. Dàt was plezierig. Ging-die ook mee in de stoet?
Nou, dat wist Dejongh nog niet. ’t Was zoo ’n smerig buurtje. Nee
hoor, hij geloofde, dat ’tdaar niks pluis was... Zou je nou denken
dat-ie ’n paar weken geleden, gezel Verkerken stomdronken in dat
straatje had gevonden ?
David vond ’t vanavond echter niet plezierig, te roddelen. Hij
had ’r behoefte aan, de Partij te voelen als één vast geheel. Of
Verkerken hier in de buurt was? Hij kon zich die man nou heele-
maal niet meer voorstellen.
— Nou, as je over de duvel spreekt, dan trap je-n-'m op ze
staart, hè? Daar gaat-ie.
De reporter, met z’n warrigen baard,ingevallen wangen en koorts-
oogen, wandelde voorbij.
— Gezellé! op rijen asteblieft.… Allé-nà ghezellé-é... zoo schreeuwde
z’n schorre stem.
En David zag regelmatige, rechte rijen zich vormen, met gelijke
tusschen-afstanden. Mannen met glimmende bandelieren scheef over
borst, namen de schuddende transparanten, die hingen op lange
stokken, en plaatsten zich hier en daar in den stoet.
— Allé, gij daar met ouwen clairon, blaast ’ne keer taptoe astebleeft !
Bnwdaarmschetterdendentrompetk MLELEESLen IE ta) EStELELE nan tar
têtêtêtê... tà... Frans bromde mee: Rotte petatte, rotte petatte.…
t Werkte op David als krijgsmuziek. Hij begon geestdriftig te
beven. O, nu zouden ze gaan, over ’n minuut, de sombere straatjes
? |
