| Full text |
126
was zoo ijl... dat d'r ooren gespannen golfden van ’t zwakke geleef
in haar... dat anders zonder geluid was... Nu zou ’t in die van
schatten door-geestte ruimte... nog... verder gaan donkeren.…
en ’t duister zou d'r wachtende gemoed koel-warm omvatten, d'r
zwijgend verlangende gemoed... en de menschen zouden niet meer
zichtbaar zijn, alleen misschien van hun witte gelaten ’n schimmige
glimp;... ze zouden fluisterend praten... en d'r bedwongen ge-
luiden... zouden klinken uit de duisternis als zònder oorzaak .…
Dat alles wist ze, ze wist ‘t... had ze ’t niet eerder ondergaan?
zenhadsihien ummersmalfizoonlanessezetenmeennzekenderallest.
ze vòòr-voelde wat te gebeuren stond... Ol ...ze had in die kamer
AN meennsezetennsten ns mnietiseademds nm OEstNG Gea
— Kom jonges, we zullen ’s wat muziek gaan maken«, zei de
sombere voor ’t venster, gaan jullie mee?
Ze gingen naar buiten, onder ’t tapijt door... en op de trap, in
’n hoek ging Lena éven zitten... in elkaar gedoken... vuistjes
bijeen tusschen de opgetrokken knieën... ze hoorde de anderen
naar omlaag stappen... en vèr-wech kraakten de treden.
AN aamblijnenbEenvroesnmntimdonkenan zachterstem; die
van Greta.
— Kòm direkt«, zuchtte ze van uit d'r hoek, met vreemd-vermaakt
geluid... en ze was plots buiten adem. —
Voor d’r vleugel zat Greta nu, bij dichtgetrokken gordijnen, ... en
de kalm verzwevende blauw-gelige kaarsvlammen lichtten op d'r lang-
wit gezicht... en met schijnsel bestoven d'r krinkelende haren... In
} i f he
n sofa, terzijde van de piano leefde Lena in d'r bedwongen ademing,
wachtend... en nòg 'n mensch leefde in ’tduister,... wist ze.
De eerste tonen van de muziek, barbaarsch-breed trillend, sloegen
met pijnlijken schrik, maar de volgende waren minder hard-bitter…
en toen hoorde Lena niets meer; alleen wist ze dat d'r gemoed
machteloos lag,... als ’n menschenlichaam in ’n zacht-lauw bad-
water... en ze hoorde weer: de telkens wachtende stem, die haar
Zak had venteldde setsenmsedachtenn. en ze wist zicht weer
snikkend in de heerlijke kamer... Waarom had ze zich toch niet
bedwongen...? En toen zag ze Greta in d'r stijf neervallend kleed
langzaam knielen, hoofd tegen gevouwen handen, die rustten op den
zachtblauwen wand... en boven haar was de gravure... waarop
alleen de baardige kop van den artiest uitkwam...
Daarna scheurden nog enkele fel-lage tonen bruut door haar
semoecs senndennmuziels wast
Greta zat schuin voor de piano en haar flikkerend belicht ge-
zicht sprak van voldoening in zenuwachtig vertrekken van d'r mond,
en geknipper van d'r oogen.
— Oh, ’t was zòò schoon, klonk Hanna's zoete stem uit den
kamernacht …
? |
