| Full text |
137
__ Mot ìk ’tdan wèl voele, omdat jij 't voelt. We zijn toch
gelijke, dat hèje toch altijd gezegd... Rekent mijn gevoel dan
heelemaal niet mee?
David overdacht, dat ze vanavond sterk redeneerde. ’n Goed ant-
woord vond-ie zoo gauw niet. Daarom zei-die maar:
__ Maar we motte toch wat over hebbe voor elkander …
__ Hèb ’k dan niks voor je over? Offer ik me dan nooit voor
IERoD David?
ED atisjen piche
__ Nee David... Dat kan me plicht niet zijn. Lena hoorde dat
d'r stem vol en diep klonk: ’t Kan me plicht niet zijn, iets te
doen, waar ik niks voor voel, en wat láág vind.
— Laag? Dát láág? o Lene, je spreekt uit je hoof’, je kèn
t niet, je spreekt as 'n blinde over kleuren .…; láág? As je de
heele dag op ‘tfabriek gezete hebt, in de uitwasemenge van al
watter fuil is,... en je hebt je ooge stuk gekeke op dat pes-rot-
werk, as je je heelemaal blind gestaard heb... kompleet blind .…
en je zenuwe binne opgevrete.… verwoest... dan bìje geen
Esch meer dan zee knfrouman manden Godver-
domme, net as de hondjes die mekaar achterna loope... en mekaar
an de reet lekke... en al die gore praatjes, die je de heele dag
om je heen hoort, en die stinkendege liedjes... die make je
heet. Zit hier in de luchlAamennasmemdan thuis komt.
dan schaam je je Godverdomme voor je kindere en voor je èige
frouw... en as je dan òp bint van dat ferfloekte geslijp... van
die pes-glimmertjes.. en je gooit dan d’r uit, wat d'r in je zit…
wat je foelt dat d'r te veel is... wat in je bràndt... dan wor je
weer opdernief mensch... en dan kan je weer mit krach’ an de
gang gaan,.…. en dan durref je je kindere weer an te kijke... En
dat durf jij laag te noeme...? Je weet niet wat je zêgt... nee,
nee, en nog ’s nee, jé wèèt nièt wat je zègt.… Dat is niet laag,
nee,.…. dat maakt je weer ’n mensch... dat ís ’t mooiste wat d'r
bestaat .….
Hij snapte niet, waar-die ’t vandaan haalde, zoo gauw. Hij
zei weer na, net as op die fergadering, wat-ie voelde als »z’n ín-
wendige stem«.…. Hij leefde niet alles mee.…; hij wist niet voor-
uit, wat d'r komen zou,... maar raakte opgewonden door zn
eigen woorden, die hij mooi en waâr vond... juist in de echte
toon... Z'n woorden maakten ’m gevoelig, z'n kijkers werden
groot en hun schittering dofte tot glans... hij huilde met slappe
roodgerande oogleden .…
Doch Lena had van z'n antwoord maar weinig gehoord. De
razende snelheid waarmee hij sprak, had d'r al heel gauw be-
dwelmd, en koppig hield ze vast aan d'r oorspronkelijke gedachte-
gang, waarvan de draad haar telkens verloren leek, als een van
Eee
Et
Denn
et
td
En
nd
Ee
eeens
eel
En
ee
tn
? |
