| Full text |
146
seg nou mar... e precjiepe is e precjiepe… òf je bint ’n minsch,
òf je bint ’tniet. Da's nou òòk wat….
De verdrukte vrouwe bleek diep in de dertig te zijn, en van
'n kwijnende Seefhoeksche schoonheid. — Voor haar droeg-ie op
»vaderlijke« wijze zorg. En op ’t onschuldige wicht paste hij goed,
leerde-n-’t lezen en schrijven, voorzag ’tvan mooie kleeren en van
alles wat d'r hartje begeerde... »’n Bloed-eige fader kon d'r ’n
puntje an sueges.
Wel kwamen er van de Amsterdamsche megara, die zich zn
moeder noemde, van tijd tot tijd dringende beden om geld…
maar hij dacht z’n cinte uitmuntend en nobel besteed... en bracht
gezegde dringende epistels... enfin... je snapt EL
Zondags vermeidde hij zich met zn beschermelingen in »de-
frije-n’tuüur«, en herdacht hun redding in plechtige ernst…
Eén ding deed hem niet streelend aan. Zij hield »>fan e pint«.….
maar daarvoor was ze Seefhoeksche, overlegde hij... en haar bier
werd door hem stipt bekostigd.
Maar ze moest ’m beloven ’t langzamerhand àf te wennen, »fant
allkk-hol-was-e-moöord-foor-’t-lich,.. -ende-geeëest … .«
»Joax, zei de Seefhoeksche.
Ook staken sommige na-ijverigen den draak met hem en scham-
perden: »’n Mooi medel hèê-je je uetgezocht«.
Maar hij werd niks kwaad. Ze begrepen 'm niet, en eenvoudig-
weg zei-die: »Ik-heb-dà-meisjie-nou-eenmaal-lie-ief.… fâ-kan-jou-dà-
ferdomme.… !
En ’savonds gaf ie d'r ’n extra-zoen, drukte d'r teer aan zijn
borst... en was alles vergeten. Uren lang las-ie d'r voor uit oude
eerbiedwaardige boeken over »fielsfefie«, en deklameerde — hij
had intusschen zn spreken iet-wat verlangzaamd — erreg mooie
frazes; met smeltende doorsnikte stem dikwijls…
„Al fie dus meëent... niet saäme te kenne gaäan... mit de
befijsfoereng fa Kaänt,..…. teëge.… 't Kosjmelògiesj àrgùmeënt...
En de schoone knikte van ja en fluisterde: »'iel schooën« met
bewogen stemme. Dan noemde ie d'r zn »schatje« en zoende haar
hartstochtelijk. Maar beheerschte zich bijna oogenblikkelijk weer,
overwon z'n amoureuze zwakheid, en keerde tot ’t ruwe, naakte
leven terug:
>»... ’t Kosjmelògiesj àrgument.., die mot begìnne.… mit ‘t Kosj-
melògiesj bewê-ês in sech séllef.…
En laat in den nacht, goddelijk vermoeid, kop helder, plicht
vervuld, begaf hij zich eerst ter ruste... ’t >meisjie« was al eer-
der gaan sluimeren, ’t veelkleurig gelokte hoofd op zn knie.…
Dan maakte ie d'r voorzichtig wakker, en zei week: » Kom kind. …
fe gane nà bed...”
? |
