| Full text |
158
— Ja.
— Nou, die mot niks goed mit se frouw lefe. He jij daar ook
al fan gehoord?
— Weet d'r alles van. Maar daar zullen me maar niet over
voortroddelen hè? Daar houdt u toch ook niet van, is ’t wel?
— Seg... sou dat nou allemaal waar sijn, wat se fan ’m fertelle ?
— Wat doet dàt d'r nou toe? Is ’t nog geen tijd om weg te gaan?
Ze staarden beiden over de vitrine in de donkere straat, die
van ’n om ’t hart slaande voorjaars-gewaarwording spokig leefde.
— Seg Lefie, begon de ouwe weer, ’k mot mit dat frouwtje
fan Peereboom erg gesteld sijn, hè? Verleje week is se hier ge-
weest, en daar het se me d'r nood geklaagd.
— ’k Bin d'r niks nieuwgierig naar.
— Weet je wat se fan d's fertelle?... Dat se ’t mit mijn houdt.
— Dan kan ‘tu zeker niet erg schelen, dat u van morgen uw
blad niet hebt gekregen.
— Hoe dat soo?
— Nu jà, dan hebt u tenminste iets om over te babbelen.
— Neem dat nou niet soo op... denk je messchien, dat ’t foor
mijn niet erreg is... op mijn leeftijd... fan soo iets infaams be-
schuldigd te worre? Soo noeme se ’t ommers ?
— Ja u weet d'r wel uw draai aan te geven. Maar nou in alle
ernst, waarachtig u moet d'r met niemand over spreken, die vrouw
heeft al genoeg. Hij hangt 'tzelf al genoeg aan de groote klok.
Gerust, de heele stad komt ‘tte weten. Leg uw hoofd maar ge-
troost neer vannacht, hij zorgt zèlf voor reklame.
— Anders wel 'n geschikt fentje, hé?... Jeses nog toe, à-je
nou toch ofer de dufel spreekt... Dàg meneer Peereboom, komt
u ook 's uw solidariteit met ’n arreme spoorwegslaaf toone?
David zag er rood-verhit uit. Zn bolhoedje stond scheef op z'n
nog-natte haren, en z'n dun stokje hield-ie in “t midden vast, den
hoekig omgebogen glansknop naar beneden.
— Geeft u me ’s even gauw ’n stuk of wat fijne sigare, fan ’n
Gent of Zesm nnee nmwien sites weinis, geeft u me maar meteen on
stuk of twalef, zoo. Heb u ’n flammetje voor me? Dank u.
Uit z'n vest-zak diepte hij ’n handvol geld op; en koper, nik-
kel en zilver klikkend door elkaar smijtend en met z’n wijsvinger —
stok onder den arm — sorteerend, bracht-ie eindelijk ’n twee frank-
stuk voor den dag. »Hier: hou maar af«,
Hij schok-zoog de sigaar aan, langs ’t bruine stokje loenschend
naar ’t stijgende en dalende vlammetje van den lucifer dien Dejongh
'm voorhield, sloeg zich toen met de hand 'n wolkje rook naar
t gezicht en snoof op:
— ’n Fijn sigaartje, mooi dekblad, prachtige brand... kan ik je
soms diene Levie! O, dat is waar, jij rookt niet. Neem u me niet
? |
