ol

Ee

 

162 DE SCHEEPSTIMMERLIEDEN EN ANDERE VERHALEN

Eer zij hare woning bereikt had, was zij het met
zichzelve eens omtrent het middel, dat eerst diende
aangewend. Hielp het niet, dan zou men verder zien;
doch zij hoopte, dat het gunstig zou werken.

Toen Livinus een paar dagen later ten harent bin-
nentrad, vond hij haar niet op hare gewone plaats, bij
het venster. Het bevreemdde hem, want hij wist, dat
zij niet in de stad werkte. Hare moeder ontving hem
zeer vriendelijk en voorkomend. Zulks bevreemdde
hem niet minder; want sedert hij haar kind on-
gelukkig maakte, haalde zij hem niet bijzonder aan.
Op zijne vraag, of Bertha uit was en of zij lang zou
uitblijven, kreeg hij ten antwoord, dat zij oogenblikke-
lijk zou daar wezen.

Wat hem alweer zonderling scheen, was, dat men
zijnen ezel met het begonnen afbeeldsel terug op de
plaats gesteld had, welke hijzelf had uitgekozen, om
er aan te arbeiden. Het overige schildersgereedschap
lag er bij. Werktuigelijk zette hij zich op den stoel,
die vóor den ezel stond, en begonzijn palet te berei-
den. Geene vijf minuten was hij daarmede bezig, als
de deur van het nevenkamertje openging, waarin de
schetsen en teekeningen, de kostumen en het verder
gerief des overleden vaders bewaard werden. Bertha
verscheen.… Livinus slaakte eenen kreet van verrassing
en bewondering.

Niet Bertha, maar Magdalena, de Magdalena van
Rubens, meende hij vóor zich te hebben. Evenals in
de Kruisafneming, golfden de weelderige goudblonde