VAN VINCENT.

Laat ons de blaren

van alle leed vergaren.

De aarde, ook vermoeid,

heeft nooit dode
blaren gedragen.
De aarde wondt
om, in de driedagestond
te laten herrijzen

onder de loodzware kus van liefde.

En is die kus weerom licht leed,
leed dat alles is, — Ik ben Die is, —
o, laat deze zoen niet verloren gaan

want elke zoen is gloên van goed.

Nooit wassen dode vruchten

aan de bomen.

De pijnen snikken eeuwig

en laten hun lange tranen, als vingers vallen.
Weet dit, mijn zoon : wanneer leed leven wordt,

houdt op het leven leed te zijn.