| Full text |
__ Maar Frank, hoe kan je toch altijd zoo bruyant
zijn!
Kareltje was moê van dat paardje-rijden, toen oom er
meê ophield, maar zijn flets gezichtje had een kleur als
in het bleeke blauw van zijn oogen tiptelde iets
ig mondje lachte. Oom Frank
en Kareltje klom op
purper ;
van azuur; zijn anders treur
had zich in een fauteuil neêrgegooid
zijn schoot.
— Kareltje, hang toch niet altijd zoo op oom !
— Ach, laat dat kind toch zijn gang gaan \ bromde oom
terug, en Kareltje nestelde en speelde met Franks ketting
en hij dorst eindelijk fluisteren :
— Ik vind jou toch zoo een gezellige vent, weet je?
De meisjes kwamen binnen en lachten Frank uit, dat
hij met zijn kindje op schoot zat, en mama mopperde
steeds, dat zoo een groote jongen nog 200 hangen kon,
maar Kareltje liet ze praten. Hij had zich nog nooit
zoo veilig gevoeld als nu, nog nooit zoo warm in zijn
hartje : hij had zoo kunnen insluimeren, bij oom Frank.
En het was de eerste maal van zijn kort leven, dat hij
tegenstribbelde, toen Lina hem naar bed wilde brengen :
men wist niet wat men hoorde; anders ging Kareltje altijd
dadelijk meê.
— Kom jongen,
zette Kareltje op den grond.
— Kom je dan nog straks even bij me, oom?
— Wel, ben je dwaas? Denk je, dat ik voor kindermeid
allo, naar bed! zeide oom Frank, en
speel! en hij proestte het uit.
Maar het trof hem, hoe er iets verlangends, iets smee-
kends was in die bleeke vergeet-me-nietjes van oogen , een
onberedeneerd medelijden vulde zijn goedig hart en brusk,
met zijn hand onder de kin van het kind :
— Nu, ik zal eens zien, als ik tijd heb, hoor!
_— Dat is me een adoratie voor oompje Frank ! gichelde
zn.
? |
