| Full text |
Ep
en vijf kinderen. Zulke aardige kinderen, een vroolijkheid
altijd! en zoo welopgevoed. Ik hoû anders niet van kinde-
ren, maar deze waren modelletjes. Ze hadden het heele
appartement, weet u…
— O zoo. jonge kinderen ?
— Oja, de jongste was drie maanden …
Toen ik ’s middags thuis kwam, lag Jules op zijn bed,
met een glimlach.
— Hoe gaat het met de hoofdpijn ? vroeg ik.
— 0, ik heb nog wel pijn ! sprak hij kreunend, maar…
en hij lachte.
— Wat dan? vroeg ik verder.
— Het is weêr dat vreemde van van nacht. Die papjes
en die poudre-de-riz. Voel jij niets?
Neen, ik voelde totaal niets en ik rook alleen de amonia
liquida, die Jules, trots herhaaldelijk verbod, de gewoonte
had op te snuiven. Toen vertelde ilk hem wat de juffrouw
mij gezegd had van haar vroegere locataires, van het
jongentje, dat zijn potloodje verloren had en van het kindje
van drie maanden.….
— Is dat heusch waar ? vroeg Jules met groote oogen
van verbazing.
Ik beaamde het nogmaals, zonder conclusies te trekken.
Hij bleef mij eerst lang aanzien, toen viel hij terug in
zijn beddelakens; als moê van denken sloot hij langzaam
zijn oogen; ik zag, dat hij zeer bleek was van hoofdpijn.
— O0, zoo..….60! sprak hij toen alleen, met een dof
gedempte stem, die rekte. '
IH.
Ik weet niet waarom, maar in Den Haag vertelde
Jales niets van zijn gevoelens van vreemd sensitivisme
? |
