| Full text |
Oom Frank was heen.
Kareltje had niet geschreid, toe hij wegging, maar hij
had een gevoel gehad, zooals eens, toen oom Frank hem
in de lucht had getild, en bijna had laten vallen. Ook nu
was het hem, of hij omhoog was gebeurd en in eens viel en
steeds lager viel. Zoo grooten wijd als hij zich iets kon
voorstellen, zoo groot en wijd was zijn eenzaamheid. En
hij werd stiller en eenzelviger dan ooit. Vroeger, door
oom, was zijn verlegenheid geweken; aangemoedigd door
oom, die er om lachte, was hij meermalen brutaal geweest
tegen mama, flink tegen zijn zusters, die hem plaagden,
meêdoende met zijn oudere broêrs, éens zelfs guitig tegen
zijn vader. Was zijn schuwheid nu ook geweken, aardig
was hij niet meer en mama beweerde, dat Frank het kind
verschrikkelijk bedorven had. En toch, zoo dacht Kareltje,
oom was maar nu en dan terloops vriendelijk met hem
geweest, zooals een groote meneer zich met een kind
bemoeit; oom was zooveel uit geweest en zooveel binnen
geweest, in den salon. Wat had Kareltje hem gaarne
altijd bij zich gehouden, altijd! En het kind maakte zich
hersenschimmen, fantazietjes, waarin hij zich voorstelde,
dat hij bij oom woonde, en met oom speelde en wandelde,
altijd met oom! Maar het waren maar droompjes, en eens,
in zijn ziek, vroegrijp gevoel huilde hij, alleen in zijn bedje,
er om, dat het maar droompjes waren.
NL
Eens werd Kareltje vroeg wakker gemaakt. Ieder liep
reeds rond, gekleed; de knechten de meiden sjouwden
koffers naar beneden; Lina kleedde hem haastig aan. In
? |
