| Full text |
ST
— Nooit een snoepen, nooit stilletjes wegnemen, niet
waar, Kareltje ?
— O, neen, meneer !
En Kareltje zag vol eerbied naar de getelde kinder-
gezichtjes op en was heel blij, dat meneer hem er een
kleintje gaf, omdat hij altijd zoo zoet was.
Ook mevrouw was nog al lief: ze gaf hem dikwijls
oublietjes uit een prachtig gepoetsten zilveren trommel,
die blonk als een spiegel. Maar Kareltje hield er niet van,
dat de oude, stijve menschjes hem altijd op een toon aan=
spraken, als was hij zoo een heel klein, zoet kindje, dat nog
niets begreep van wat oudere menschen spraken. Het waren
altijd die zelfde twee zeurige stemmetjes : « niet waar,
Kareltje ? zoet zijn, Kareltje! » en Kareltje smachtte naar
oom Franks heldere, ruwe stem ; die klonk hem anders
dan dat geteem! Zijn zusters maakten den geheelen dag
gekheid met een paar neven van meneer en mevrouw, die
er ook logeerden, en zijn broêrs reden paard en zwommen,
wat hij nog niet doen mocht ; mama vond, dat hij nog te
klein was en zoo gauw verkouden. werd. Hij dwaalde
dus verlaten rond, zich eerst een beetje vervelend;
maar later, dolend als een melancholiek riddertje onder
de hooge, oude boomen van het donkere park, gevoelde
hij zich vol geheimzinnige vreugde over zijn een-
zaamheid, een vreugde, bedroevend ziekelijk in zoo jong
een kind. Wat konden ze hem schelen, als oom Frank
er niet was ! Ze vonden hem toch maar een flauw kind,
dat nooit zoo aardig kon zijn als andere kinderen : een
« lamme jongen, » zooals zijn zuster hem eens genoemd
had! O, neen, ze hielden niet van hem, maar hij wilde
er niet om geven; hij wilde er geen verdriet van
hebben !
En toch had hij er verdriet van, en zijn verdriet woog
in zijn zevenjarig zieltje even zwaar als welk verdriet ook
? |
