Ng Le

kunnen schieten, ’ne kerel, die met u niet opgewassen en
groot is geworden.

Mantua. — Ik geloof dat myn vader my roept… Jan,
vaerwel.
JAN, bitter. — Jan, vaerwel!… uw vader heeft u niet

geroepen, gy zoekt maer ‘t antwoord te ontwyken.
MARTHA. — Gy kent dit antwoord : ik heb 't u meer dan
honderd malen gezeid.
JAN. — Wreed schepsel ! Kort en goed, gy zyt my een
enkel woord schuldig, en na dit woord zal tusschen ons

alles gezeid zyn; antwoord : wilt gy my : ja, of neen ?

MARTHA. — Jan, ge zet my wederom ’t mes op de keel.
Jan, driftig. — Mes of geen mes, ik moet, ik wil weten,

waer my aen te houden!

MARTHA. — Ge zyt een lastig gezel!

JAN, opstuivend. — Een lastig gezel! En dit is ’t eenige,
dat ge my te zeggen, dat gy me te verwyten hebt? Zoo...
(naeenen oogenblik zwygens, bedaerd) Welnu dan, Martha :
bemin my, ge zult-met my geenen last meer hebben.

MARTHA. — Maer hoorde niet, dat myn vader me roept?

JAN. — Voorwendsels, al voorwendsels om my te ont-
wyken…. Welnu, baes van Ooste’s dochter, ik zie wel,
dat ge my niet en bemint. Zeg het my dan maer regtuit :
beter toch is ’t my op eens den doodsteek te geven, dan my
dag om dag zoo aftemartelen.

MARTHA. — Kom, kom! zyn dat nu woorden om op eene
kermis uit te hangen : ’t is heden een vrolijke dag, en gy
houdt u daer alsof de wereld tegen uwen dank stond.

Jan, na een oogenblik peizens, ter zyde. — Indien mees-
ter Jacobns niet beter dan ik gelukt, voer ik myn voor-
nemen uit. (Luid.) Welnu, de teerling is geworpen.

Wierde toomeel.
Dr VoriGEN, BAES VAN OOST, die op dit oogenblik in
de deur komt staen.

Wel, Martha! wat doe-de daer toch? — Ge staet daer
te praten, en laet den pot aenbranden.