128

— Ghe zult me toch al-taid gheire blaive zeen, eh Riek? ging
neven ’m 'n sleep-smachtende meide stem...

De broeiïge zomeravond-hette viel benauwend om d'r bedwongen-
hartstochtademing …

Schel-scheurde de forsche stem van de zangster door de dwe-
pend-warme stilte:

— Damen en ’eeren, ’n minuutsje attense astenbleef veur »>D’n
klarinette«, nief klûchtlied fan M'dam Ellegiers, de deuchter
van mne peire... Damen en ’eeren: Nief klûchtlied aan vaif
cântieme, ’nen ’alven soe, zulle!

Weer deed ’t ouwe mannetje ’t klavier ’n voorspel mummelen,
dat David de sensatie gaf van ’n afgejakkerd cirkus-peird.

De rosse gelaten waren met helle oogen geheven tot heel gretig
luisteren, en de klucht in ’t lieken scheen bekend, want vele monden
trokken reeds in wachtenden glimlach.

— Ghe moet dà ghoedd verstoan, zulle Jeànneke«, vertelde
n jonge z’n vrijster. „Ghe moet verstoan wat ze zegghe wilt, mit
bj 'euren klarinet.

Ei De meid fluisterde 'miets in, en hij schaterde kop-knikkend:

— ‘t les zjuust datte, ha-ha-ha-ha-ha, ghe ’ebt bij-geleerd, zulle
màske. Lùistert:

A Luchtig-schel brak ’t zang-wijf los:

 

 

Iek bèn zeer ghoedd bekènt, al veùr m'n instremèngt

Iek kan ghevoeliegh spe-le...en ieder ies kontengt

Bai ghroot zooals bà klein’... ’k ‘oud (h) ook nogh van ’t fain
Zà rûpe »'t ies de main’« als-’kîk-an-’t-spele-zain,

 

En schaterend om geile toespelingen, met gretig in vleesch
nijpende vingers, joeg ’t woeste koor schallend ’t rappe refrein
omhoog :

Oép maine klarinet,

Speel ’k toch zoo net

Bai al de frau’e.…

En jong en oud voorwaar,
’k Zegh ’t oe ook maar
laSpeeliktnbaiwallenklaanss:

Er steeg 'n schelle schater uit de massa, toen Tsjorl, duimen in
d’ oksels, z’n handen uitspreidde, voorhoofd rimpelde, ’n scheef smoel
trok en langs z’n neus wech-zei:
— Dà ’s na zjuust ’laik ’kikke..….