[26]

burgers waren de Vlaamschgezinden het vorige jaar
met vereende krachten opgetreden.

Zoolang KoNiNG WirLEM de hoop niet had op-
gegeven vroeg of laat België te herwinnen, was de
Vlaamsche Beweging van orangisme verdacht en
slechts in ’t verborgen werkzaam : « De bezadigdsten,
misschien de wysten, >» zegt SNELLAERT (1), « OOr-
deelden dat het niet geraedzaem was, zoo lang onze
geschillen met Noordnederland nog onvereffend ble-
ven, de kwestie van de tael als kwestie van nationali-
teit te behandelen. En men zweeg ». In April 1839 liet
echter de koning zijn onverzettelijkheid varen en sloot
met België een eindverdrag, waardoor de vereeniging
met Nederland voorgoed werd opgeheven. « Nu is er
vrede, » schreef SNELLAERT verder, « nu zullen de
bedoelingen der Vlamingen voor geene verkeerde uit-
legging meer vatbaer zyn.» De Vlaamsche Beweging
trad nu spoedig in het openbaar op, en voor het eerst
zou blijken welke verrassende uitbreiding zij in wei-
nige jaren gekregen had.

In 1840 nam Gent het initiatief tot het zenden naar
de Kamer van een algemeen Vlaamsch petitionne-
ment (2). Uitvoerig waren de grieven en de verzuch-
tingen van « de groote meerderheid der Belgen » er
in uiteengezet. Niet minder dan 214 vertoogschriften
uit alle deelen van het Vlaamsche land en van
duizenden handteekeningen voorzien, kwamen het
inrichtingscomité in handen. Weliswaar gingen de
hooggespannen verwachtingen, die deze poging had
gewekt, niet in vervulling en was dit Vlaamsche ver-
zoekschrift slechts het eerste van een lange onvrucht-

a) Kwnst- en Letter-blad, Gent, 1840, biz. 9 : S., Een vertoog aen de
Volksvertegen woordigers.

(2) Kunst- en Lerter-blad, Gent, 1840, blzz. 9 vlg. :S., Een vertoog
aen de Volksvertegenwoordigers; blz. 21 : De tyden veranderen; blz. 45 z
De Vertoogschriften.