Full text |
r20
ien îs, twie freng veur twie, ’n ’eel proper kamerke, zulle Meneer ;
ghe wet: in de groote ’ôtels betolde nà ’ne freng of tien.
Het viel David in, dat dit misschien wel ’n goed middel kon zijn
om aan de meid te ontkomen. In dit kleine logement achter de
Kathedraal zou niemand ’m zoeken. Als hij thuis sliep, moest-ie
Marie iederen dag zien, want ze zou komen, had Lena afgesproken,
om ’t bed op te maken en koffie te zetten.
Hij huurde ’t kamerken voor twee weken. En toen-ie ’t zoet-
bloedige vleesch had opgeslokt, was ie trotsch op zich zelf: Nu
had-ie toch kracht getoond en goeie wil om ’t gevaar te ontloopen,
redeneerde hij. Als-ie Marie nù ontmoette, ja, dan was ’t zijn
schuld niet. Dan moest maar komen wat wilde.….
Achter den toog: de bazin, ’n vloeiend gebouwde vrouw, met
gitzwart haar: Italiaansch type. Ze tapte juist ’n pint bier voor
'm, en toen ze ’m dat bracht zei ze: »Om elf ure sloite we, zulle
meneer. We ghon vruugh sloape. Als ghe loater komt moet ghe
moar belle, verstoadet ?
Aan de muren hingen Engelsche theater-affiches, in scherp-
afstekende kleuren gedrukt: ’n Messegevecht tusschen twee Indi-
anen; ’n bruiloft van Cow-boys, waar al de gasten dansten in
grooten kring en revolvers afschoten onder ’t springen. Chineezen,
Negers, Indianen zagen kalm toe en David hoorde: pif-paf_—pif-paf
de schoten ontploffen. Dat moest ’n vroolijke boel zijn!
— Dà zain schoon’ beeldekes, eh Meneer ?
— Ja vaneigge.
— Diejen ’'ebbe wà ghekriege van een van ons kalânte, ’nen
DE)
— nen Dàts? ’t Binne toch Engelsche beeldekes, eh?
— Awel joa. ’t les ’nen steward van den »Red Stâr Line«
zeedet; nen raiken typ’, zulle. Diejen wint wel dârtieng ’ongderd
en féftig freng, als ’m zooë maand of drij op voyage ies, zulle
Meneer; en als 'm zooë ne week op d’n wal îs, awel dan doet
'm dà zjuust op.….
ee Daatshebt un soeie an.
— O, la-la! Maar ghe mot nie-denke alsdat ’m alles ‘ier lòt,
zulle! Gh'laik of ghe wet, zooë ’ne zieman als ’m op d’n wal ies,
ghoat gheire ennigte moale bij ’n waif, zulle, ghewoenlaik ies ’m
ghienen naecht op z’n bed, d'n dieje, Moar drînke dat ’m kost!
Oi-oi-oi!... ’tIes wried.…
Stil voor zich glimlachend overdacht David, dat die geschiedenis
van zoo’n zeeman ’m kort geleden machtig in beslag zou hebben
genomen. Hij zou gezegd hebben: »Dat stammineetje is ’n vrucht-
baar feld foor studie«. En later zou ie verwonderde Lene verteld
hebben : van ’t verschrikkelijk lot van ’t golven-prooltariaat, dat
1) Duitscher.
? |