| Full text |
En wringen ze zoo lang, zoo langzaam dat zij spijten
Io En moe van pleiten, in den zuren appel bijten.
Is ootmoed hun verzet, zij loopen ze over ‘t hart
En noemen bun geluk ’t ontgaan van meerder smart.
DE EERZUCHTIGEN,
mt
De eerzuchtigen zijn blind ; zij zien maar door de duigen
Van hun bekuipingen, onachtbare getuigen
Van welverworveneer. Zij draven vroeg en spa
En geen straat valt hun zuur, mits dat zij opwaarts ga.
5 Zij hebben geen gezicht naar onderen, zij staren
Gestadig hemelwaarts ; de laagste van de starren
Dunkt hun niet hoog genoeg om bij te willen staan.
Zij gaven niet een duit voor de eer(e; van de maan
Zoo lang 't de zonne wint in hoogte, glans en hitte(n).
ro Waar' Gods gestoelte leeg, zij zochten 't te bezitten.
Zij zien de mismaat niet van hun te klein(e) lijf
Om 't kleed te vullen van het wichtige bedrijf
je Dat de eer kan geven, die zij blindelings bejagen.
Zij wegen niet hoe zwaar de kronen zijn em dragen :
« Hun luister, meenen zij, past ieder even net
et
WI
er « Die maar het hart eN heeft dat hij ‘r 't hoofd onder zet,
« De plaats, die maakt den man; men kan al doende leeren
« En onbekwaame knechts zijn licht bekwame heere.
« 't Ga met het Staatsbewind zoo 't God en 't lot belieft,
20 « Mits hun alwaardigheid ten hoogste zij geriefd. «
In 't einde draait hun 't hoofd op d:e verheven klippen,
En dan voelt Phaëton den toom zijn hand ontglippen,
Dan komt-hij als gewipt, weer blindelings ter neer
En 't kost hem blindelings zijn leven en zijn eer.
? |
