| Full text |
I5
Nn
©
Kan
Nn
un
—
« Hun oogen zijn zoo zwak, zij zien door lange dagen
« Het groene wambuis niet, dat Grootevaer gedragen
« En lang versleten heeft, » Maar jonge lieden zijn kloek
Zij kijken zonder bril in 's werelds groote boek
En lezen 't lustig door, en, vinden zij daar bladen
Met inkt van zwarigheid en kommer overladen,
Zij gaan niet door de sloot, zij springen 'r overheen
En maken wit van zwarten smelten Ja tot Neen,
Totdat ze eens in de keers hun wieken voelen schrempen.
Dan gaan hun oogen op, dan zien ze dat hun slempen,
Hun hollen, hun getuisch, ’t pad naar beneden is
En dat de rechte baan ver misgereden is.
DE ZANGERS.
De zangers zijn zoo blind als vinken, die 't zoo leeren.
Zij zien maar door hun keel en door hun kwinkeleeren.
Zij zien niet wie hen hoort ncch wien het langer lust.
Zij gaan traag onder zeil, zij willen van de kust
Geprest, gepijnigd zijn, maar voeren ze eens hun winden
Van land te zeewaart ia, zij kunnen 't huis niet vinden.
Zij krijgen lust in 't spel als kinderen op straat,
Zij zien niet wat de wet van 't zingen is ; de maat,
Zij zien niet wie daar geeuwt en wenscht ze met hun gorgel
Te bed of aan een galg. Een lood ligt op hun orgel.
Het huilt « oneindelijk » en wie ze zwijgen doet
Heeft meer geweld van doen dan wie ze bidden moet.
DE DANSERS,
De springers zijn zoo blind als klavecimbelpennen ;
De speelman drijft ze omhoog en geeselt ze weer neer.
Konstantinopelen noch roovers van « Algeer »
En kwam ‘t nooit ia den zin, hun afgetouwde slaven
Zoo vruchteloos een zweet ten hals uit te doen draven.
't Is kristnen slavernij. Zij zien niet dat de man
Die hen in ‘t ronde rukt niet anders leven kan.
? |
