| Full text |
Zoo valt het jawoord stram en schiet hun van de tong(e)
Als aangebakken struif. Nog dunken hun hun longen
Te schielijk van geblaas en op het laatst besluit
De
ui
Van 't liedje zijn zij maar ter halver wege(n) uit.
Zwijgt van den ouden tijd, Gij hoeft het niet te spreken,
Zij spreken 't zonder eind : « Men kende er de gebreken
« Van deze tijden niet. Gerechtigheid en deugd
zo « En liefde en zedigheid was 't kwaadste van hun jeugd.
« Men schold zijn broeder niet, men wist van geen bedriegen,
« Men haatte vleierij en achterklap en liegen,
« Men ging den rechten weg; daar was geen overdaad,
« Geen gulzigheid in huis, geen hoovaardij op straat.
25 « 't Was in de gulden eeuw, de wereld onversieten,
«'t Schijnt Grootvâar had nog in den appel niet gebeten, »
En 't scheelt maar vijftigjaar van hen tot onzen tijd.
Ziet hoe het klaar gezicht bij ’t grijze haar verslijt.
De tijd liep, als hij loopt; de boosheid ging haar gangen.
o Daar was zoo veel te doen met pijnigen en haugen
Als bank en beul vermocht en, ben ik niet heel blind,
to
De zoon gelijkt zijn vâ1r, de moeder was als 't kind,
DE SCHILDERS.
De schilders heet ik blind en, zoo ge er wel op let,
tn
't Zija scheppers meestendeels. Zij zien maar door ’t palet
En bouwen een natuur, die vriendlijk is van wezen
Eu zoet en aangenaam; maar meent gij daar te lezen
5 Hoe Grootemoer Natuur haar eigen wezen staat?
't Is verre van den weg. Een steeg is ook een straat,
Een hut is ook een huis en struiken zijn ook boomen,
Maar steeg en hut en struik zijn schaduweu en droomen
Bij straat en huis en boom. Daar hoort veel goedheids toe
to Om Gods en 's menschen werk te keuren met gemôë
Voor even en gelijk. Wat wilt ge ons meenen leeren?
Twee droppels zijn uiet eens, twee eieren, twee peren,
? |
