Ik kan’tniet langer voor me hou’en, ‘tis zoo kwellend. Heel- eventjes hoopte-ie echter, dat Hanna z’n liefde voor Marie mooi zou vinden, en d'r oordeel — schatte hij nu onbegrijpelijk hoog .… Oi, oj, oi, schamperde Hanna in d'r gedachte: Jode kunnen soms. tochiuielviezehmkerehejies zijn: — Eh wel! Ik leuster. — Hoor goed, Hanna. Me frouw, die is naar Amsterdam mit de kindere. — ’k Weet ’t. Ze mag wel ’s wat 'ebbe,.…. ‘ties toch zoo’n lief, serieus vrouwke, eh? — Ja. Goed, goed. Hoor nou verder. Je weet d'r is in de laatste tijd kwestie tusschen ons geweest over ’t sexueel verkeer … — Hoe zou ik dat niet wete, als de heele stad ’t weete? David voelde zn wangen valsch gloeien van schaamte. Ook dàt middel zou zich nu tegen ’m keeren. Als er ooit iets gebeurde tusschen hem en Marie, dan zou een ieder weten, dat hij maan- den te voren al ruzie had gezocht met z’n vrouw, om van d'r af te komen; die meid in huis had gehaald, en z’n Lena weggestuurd om »vrij-baan« te hebben. Alles wat-ie had gedaan sinds-ie hier in Antwerpen was, zouden de menschen in verband brengen: ’n stelselmatig komplot zouden ze er in zien. Ze zouden ’m met de vinger nawijzen, ze zouden van ’m sjauwelen in de winkels en voor de toog in de staminées. En hij vreesde de babbelpraat van de menschen. Hij rilde voor de honden, die ie had willen afstu- ren op z’n vrouw. Toch wilde-ie Hanna niets schuldig blijven, zocht haastig ’n schamper wederwoord: — Hoe zou jij ’t niet weten, als je d'r zelf toe hebt aangezet, hè?... Maar dat is tot daaraan-toe. Je begrijpt, dat het mijn erreg feel ferdriet gedaan. Ik kan je ferzekere, ik heb daaronder geleje, ik heb daaronder gemarteld... zoo verschrikkelijk als niemand! — Dat begrijp ’k — En versta-je dat ’n man in de krach’ fan z’n jare, zooals ik, dan wel ’s... ja... z’n ooge opslaat na’ iemand anders? En als je nou 'nfrissche meid dicht bij je het, enne... ja, zou ’t dan niet best mogelijk zijn, dat je daar dan... ja, 'n mensch is toch mar 'n mensch... nou, dat je daar dan ’s ferkikkerd op werd?.… De schrik sloeg David kil om ’t hart. — Is’t al gebeurd? — Dat zèg ’k niet. Maar àls ’t nou ’s gebeurde, je begrijpt toch dat dat kàn! — Ja dat begrijp ’k. NH — Dus: àls ’t nou ’s foorfiel. Wat dan? — Zie-de à fràu dan nie-meer gheire? ’t les toch zoo'n ghoe frauwke.… | Ì) Afstootelijke.