| Full text |
Verder herhaalt de ordinantie de regeling van den visch-
handel die reeds in het oude Keurboek werd ingeschreven
en die we ontleed hebben : dat niemand van de vischkoopers
den visch zal mogen tegenvaren op- of nederwaart, dat zij
voor een koop niet meer dan twee gezellen zullen zijn, enz.
Eveneens naar ouder costuyme was er een vrijstelling voor
een eerste « koopmanschap » :
Item een vischkooper van binnen die versdhen visch,
stapelvisch of tonnevisdh buiten koopt en ter markt
brengt, zal daarvan een koopmanschap (d.i. de hoeveel-
heid van een koopmanschap) op zijn bank mogen leg-
gen, en die verkoopen zonder ingeld te geven, te weten,
van verschen visch : 16 kabeljauwen voor één koopman-
schap ; item van stapelvisch 32 visschen ; en van tonne-
visch één ton. Voor hetgeen daar boven gaat zal hij
ingeld geven.
Het eigenaardige van het ingeld-gebruik is dat de pachters
of regeerders van dit recht tevens in zekeren zin de functie
kunnen waarnemen van makelaar: ze loven den visch van
den vreemden koopman. Maar dit brengt mede dat ze zelf
het geloofde niet mogen koopen, natuurlijk, en dan verder
dat zij instaan voor de betaling — binnen zonneschijn, —
aan den koopman wiens goed zij geloofd hebben.
De vischkoopers moesten hun ingeld betalen binnen den
derden dag. Er sproten weleens twisten uit voort. Daarom was
voorzien dat wie de pachters oploop deed met woorden of
met werken, « alzooverre het gebeurde om des ingelds wille »,
staan zou ter correctie van den heer en de stad.
Het weerdschap of weerdgeld was als een aanhangsel van
het ingeld. Gewoonlijk werden beide rechten door denzelfden
gepacht. De ordinantie van het weergeld, — die ons weder
een aantal bijzonderheden uit den vischhandel opklaart, —
luidt als volgt :
In den eersten zal men geven van schelvisch en kabeljauw
den 100sten penning. Item van elken zalm die gelden zal 20
206
? |
