TROUW AAN PLICHT EN EER. 319

 

Nn

Pas is de verminkte binnengedragen of er gaan tien

of twaalf stemmen op:

„De dokter, de dokter! Wat geluk! Mijnheer van
Segelaer |”

Inderdaad hij is het. De familie van Segelaer had
het kasteel nog niet verlaten; men was dit jaar zoo laat
in het seizoen gebleven, omdat men voorgenomen had,
van hier uit, eene reis naar het zuiden te onderne-
men. Juist keerde de dokter van een bezoek terug, bij
eeu paar vrienden afgelegd, toen hij vernam dat er
eene spoorwegramp plaats had.

De dokter zweepte zijn paard aan en hield slechts
de teugels in, toen hij den pastoor van het dorp zag,
die zich met moeite door de plekkerige sneeuw spoedde,
in de richting der plaats waar het ongeluk voorviel.

Andere dorpelingen liepen hijgend over de besneeuwde
akkers en weiden naar den spoorweg.

„Stap in, mijnheer pastoor!” zegde de dokter.

„Wat geluk u te ontmoeten '* antwoordde de priester,
en eene seconde later ratelde het kleine rijtuig. weer even
vlug als te voren over den weg.

„Dooden ?” vraagt de priester op onrustigen toon.

De dokter begreep die korte vraag zeer goed.

„Ik weet er niets van,” luidde het antwoord van den
dokter en hij zweepte alweer het paard aan.

Eenige minuten later is men ter plaatste gekomen en
de kreet „de dokter |” die buiten opstijgt, wordt binnens-
huis herhaald.

Nu priester en geneesheer aan het bed des lijders staan,
verlaat de dringende menigte de kamer, en de dokter
sluit de deur.

Van Segelaer wascht het gelaat van den gewonde, en
deze opent de oogleden, staart met flauw oog rond, en
terwijl een glimlach zijnen mond vertrekt, zegt hij zacht :
zt Ismetstsn miets.