« Gaat ge slapen? vroeg zij dof.

Hij knikte met het hoofd en stak de deur van ’t nacht-
vertrekje open. Zij draaide ’t lampje in de keuken uit en
volg le hem:

« Zeg, moeten wij hem toch niet afleggen ?

« ’tKan mij niet schelen ! » antwoordde hij ruw. Stom
volgde zij hem voortdurend op.

Sinds hij van zijne vrouw gescheiden leefde sliep hij op
den zolder; en zonder eenen blik voor ’t doode kind dat
daar onder lag, had hij het lampje in de hand genomen en
was reeds langs den steilen trap. Werktuigelijk, zonder nog
een woord te durven spreken, maar het oog, door heen de
sporten, onweerstaanbaar op het lijk gevestigd, volgde zij
hem steeds op.

Het bed stond daar omhoog, onder de pannen; en voor=
aleer hij den tijd had haar te vragen wat zij er kwam doen
en, mogelijk, haar heen te zenden, zette zij zich vastberaden
op de sponde neêr en zei, hem strak aanschouwend.

« Mijnheer de pastoor heeft het mij aldus bevolen. »

Hij zei geen woord maar zag haar aan en eene zonder-
linge vlam schoot uit zijn grijze oogen. Krachtig ademend
deed hij zijne kleêren uit en toen hij in zijn hemd stond
boog hij neêr en nam den nachtpot van onder ’t bed. Groot
en struisch, tevens gebogen en vierkant van schouders en
‘themd, boven de breede rugbladeren, door twee ronde,
zwartachtige zweetvlekken bezoedeld, keerde hij haar den rug
toe. Haar japon viel neêr, zij kroop onder de grauwe sar-
gen ;en toen hij, na eenige stonden onbeweeglijkheid neder-
boog en den nachtpot terug onder het bed schoof, blies zij
het lampje uit. Alles werd pikdonker. Cloet, al tastend,
kroop in ‘t bed en voor de eerste maal sedert zes jaren sliep

De Bestuurder,
Por pe Monte

hij met zijne vrouw.

Keen