en

Aenbeden geld,

Gy maekt den held
Wiens moed niet weg kan zinken,
Die overal mag blinken
En overal ter zege snelt

In stad en veld,

Aenbeden geld !

Twaelfde tooneel.

DE HEERE VAN GRIMBERGEN.

DE HEERE VAN GRIMBERGEN. — Nog één stapken, ja, hier
kunnen wy wat uitrusten. Maer, zie eens; wat overheerlyk
landschap! het is de schuld myner vrouw dat ik van daeg
niet ’t Antwerpen ben, om na te gaen wat er aldaer zal ver-
kocht worden. Myn kunstminnend harte klopt, als ik denke
dat de nalatenschap van David Teniers, van doorluchtiger
gedachtenis, voor geld, misschien voor veel geld is te
bekomen. Maer ook wat groot meester is die David Teniers,
— vooral sedert hy dood is. Ik moet ten minste iets uit al
die schatten aenkoopen om er myne galery mede te doen
pronken… Ik verlang er hevig naer… ik kan er niet meer
van eten of slapen. Immers zyn die meesterstukken nu
tien mael meer waerd dan in het leven van David Teniers.

Dertiende tooneel.

De Voricen, TENIERS, Mr JACOBUS.

Tertens, ter zyde. — Men spreekt van my... Dat wekt
myne nieuwsgierigheid op. (hy ziet den waerzegger
opkomen) Wat is ’t goed, dat ik dien baerd heb aengedaen,
want die slimme vent, die daer aenkomt, kent my, en zoù
my licht verraden hebben.

DE HEER VAN GRIMBERGEN. — Die arme David Teniers!
een zoo geestig en knap schilder, zoo jong sterven !

M" Jacopus. — Wal zegt gy, Mynheer. Is hy dood?
D. Teniers, een man, die zoo veel beloofde, ja, die reeds
een groot kunstenaer was? Ik heb ’t geluk gehad, hem
tweemael te Antwerpen gedurende een paer uren te zien,

2

Za Taz g Gen Wa 8 ä te } HS 7 A A 7