LOUIS COUPERUS

Et

EEN ZIELTJE.

Kareltje was zeven jaar en meestal heel alleen bij de
meid, die aan een venster der kinderkamer vóor een
groote mand verstelwerk zat. Zijn broêrs en zusters
waren te oud om zich meer dan terloops met het kleine
baasje te bemoeien en, trots al den romslom van een groot
huishouden, vereenzelvigde het kind een weinig, altijd
alleen met zijn kleine gedachtetjes en kleine fantazietjes.
Zijn zusters « gingen uit » en hij zag ze des avonds
dikwijls binnenfladderen, haastig en zenuwachtig als
etherische wervelwindjes, lichte wolkjes tulle, gazen
vizioentjes, — en Line de kindermeid, zijn meid, moest ze
helpen met een lint hier en een speld daar. Dan was de
kinderkamer voor een oogenblik gevuld met de helle mu-
ziek harer gilletjes en lachjes, met al het geglans en
geruisch van de balweelde harer toiletten ; een der broêrs,
in zijn rok aan een zwarten kever met witte borst gelijk,
kwam ze halen en dreef ze voort, en ze vloden op haar
satijnen voetjes weg, net kapelletjes... Wat was het
dan leêg en donker en eenzaam, als ze henen waren!
Kareltje ging dadelijk naar bed, en droomde zulke nachten
steeds heele lichte droompjes van beeldmooie feeën en van
groote torren en vlinders, die met elkaâr dansten in

ennen