ms)

Oe

   

den geest verrees en met een bovennatuurlijke kracht zijnen

arm weerhield. Vloekend gooide hij de spade verre weg;

vloekend wrong hij zijne vrouw een laatste maal de keel

toe en dan, zich omkeerend, sprong hij naar de deur, trok

die hevig open en verdween.

*

%

Acht dagen bleef hij weg, acht dagen gedurende dewelke

niemand hem zag, noch van hem hoorde spreken. Én toen

hij na dit tijdsverloop terugkwam, ging hij weêrom naar zijnen
e  e d

hoek, zette er zich, zonder een woord, gelijk een dier, te

eten en ’t zelfde leven als van vroeger herbegon. De weken,

de maanden verliepen. Eene benauwende drukking, een ge=

voel van diepen haat en van oneenigheid hing over ’t huis-

gezin. 's Nachts na het vreeselijk tooneel welk het had

bijgewoond was Julken in stuipen gevallen en sedert dien,

verzwakt en ziek, verliet het ’t huis niet meer. Het was, om

zoo te zeggen, doorschijnend van magerheid geworden, het

at bijna niets meer en van tijd tot tijd kreeg het nu zijne

kwaal terug. Het waren vreeselijke aanvallen, die hem in

eens overweldigden en midden derwelke het soms schreiend

rechtsprong en verwilderd,

met

bevende handjes, met

draaiende oogjes, met vervaarlijk gewrongen gezichtje vóór

zijne moeder of zijn broertjes stond, hen smeekend hem

toch zoozeer niet te mishandelen, hem toch zoo niet te

dooden. Maar zijn hartscheurend smeeken werd zelfs niet

aauhoord en toen de krisis over was viel het weerom, dieper

dan ooit, in zijnen staat van wanhopige verlatenheid.

Alsdan, in dat gefolterd hartje, groeide allengseene uiterste

drift, eene laatste genegenheid op, waarin zich al zijne tee-
’ o © ’

derheidsvermogens verzamelden: zijne liefde voor Siesken,

het zwart, glad Siesken met zijn krolstaartje, dat nu de

gewone en trouwe gezel van zijn ellendig leven geworden