7

haren de hel-oranje hoofddoeken, die, omlaag-vallend, gaven aan
zongebrande nekken vorstelijke fierheid, — draaiden frisch-krachtig
de zwengels van snel tjingelende piano-orgeltjes. Dàn gingen rond
met schelp; maar de massale dames aan de tafeltjes wendden
onwillig af de be-geurpoeierde matte wangen.

De beklemmend-plechtige lanen van ’t park léefden van liefde-
gefluister, en van uit donkere struik-grotten droomden soms de
zoete tonen van ’n vedel. Op de hooge brug stonden zwarte
mannen en joegen uit cirkel-ronde jacht-hoornen beangstigend ge-
schetter over de kalm-spelende, tegen steilen rotsoever kabbelende
watergolven.

Bolle winden hadden warme geuren geblazen door de smachtende
stratenstad.

En ‘t schetterende, zoemende, razende, hél-kleurige groot-steedsche
lente-leven had plots geantwoord in pralende uitgelatenheid.

Zoo met gulden zon doorsprankeld leek de verjeugdigde stad
gezwòllen van bevend-ingehouden kracht.…

o