HOE DE NACHTRAAF AREND WORDT. 331

 

 

 

De dokter heeft met eer enkelen oogslag den brief

ingezien.
Nelia kleurt, en zelden was haar oog 200 donkervlam-

mend.
„Wat hebt ge op dien brief te antwoorden?” zegt
neef van Segelaer, zich neerzettend op de bank aan de

eikendreef.
Niets,” mort zij. „Ik wenschte met grootvader Gorl

2m
alleen te wonen.”
„Gij zoudt oxs dus willen verlaten ?””

„Neen...

„Ik begrijp nu volkomen, lief kind, den strijd, die
in uw binnenste geleverd wordt. De strijdigste ge-
voelens botsen daar tegeneen. Gij worstelt gewelddadig
tegen alles wat u op dit oogenblik omringt, omdat het
u een verleden te binnen brengt, dat u kwetsend en
vernederend voorkomt; omdat gij onherroepelijk tot
een tegenwoordige gedrongen zijt, waartegen gij van uwe
jeugd af, afkeer en haat hebt ingezogen.”

Strak ziet Nelia voor zich.

„De arme Stance heeft u eens gezegd: „ze hebben
uwe moeder gejudast ;” en wit die woorden zijn eene
reeks spoken in uwen geest opgestaan, en niettegenstaande
dat, soms tegen uwen wil, zijt gij door uwe geboorte,
door uwen naam, door uwe latere opleiding, noodlot-
tie in den weg gestooten, dien uwe moeder schijnt be-
wandeld te hebben.”

„Ik wil niet zooals zij mishandeld worden!’ zegt ze

barsch.

„Lief kind, de toestand is gansch verschillend. Uwe
moeder, laat mij toe u die waarheid te zeggen, drong
tegen wil en dank naar boven; de familie Bronveld vraagt
integendeel zelve dat gij in haren kring treden zoudt.
Zij is het niet die u judassen zal, want zij zelve vindt
ongelukken in haar Jévensboek opgeteekend, die zij het
liefst niet herleest.”