146

 
   
 
 
 
 
 
 
     
   
   
   
  
  
  
  
  
  
 
   
   
 
 
   
 

lige zee. Daartusschen brak schel’t metaal getik van een die
poeier klopte. Jefke, bleeke wangen ingezogen, oogde langs z'n
scherpen neus naar z'n tangen, had z’n tanden in onderlip gedrukt,
en bedwong z'n gejaagd ongeduldshijgen met opengesperde kijkers.
Alleen Hein Janse zat doodkalm, draaide traag z’n vetten kop
naar allen kant, bespiedde dommelijk verbaasd, met kleine vuur-
oogjes, de rij van onrustige mannen, wier nerveuse diepe ademing
blies door ’t stampen en kolken der machines.

En op de molen spartelde ’t arme kleurige kapelleken….

De leerjongens werden niet gesard, wisten niet hoe ze ’t hadden.

Naast iederen slijper hing ’n horloge. ’'t Was zoowat kwart voor
zessen... De verstelder waschte z’n handen in ’n steenen kom
half-vol moddervocht; droogde zich met z'n doorweekten werk-
kiel af.

Kervel ’n vuurtang op verstelbank tikken deed, en gilde als
’'n nijdige kijfster in de Jodenbuurt: Dàwedjóe! Waarop Van
Oesteren galmend los-barstte:

Blieghejendeszabelmdeszabeladelzabelimdenzapel
Hier hè-je de zabel, de za-abel fan Troelstrà..….

— Motte se mar niet foor ’t butset fan oorslach stemme! legde
de »vrije« uit, en herhaalde bij wijze van refrein in natte bas-
stem, binnensmonds:

Bosonmbtoelstramsmlennlelà

En Van Oesteren her-begon

Hier hè-je de zabel, de zabel, de zabel
Hier hè-je de zabel, de za-abel fan Poelak.

door Kervel geakkompagneerd :

Hier hei-je de sobbel, de sobbel fan Pelak
fô-on Poelak .…

't Donkerde. Rookwolken schaduwden over de gordijntjes. ’n Don-
derroffel op-ratelde heel-ver.

Huivering ging door de slijpers. 't Plots-schemerige lokaal werd
’n beangstigende hel, vol oorzaakloos rommelen en gieren. De
werkers in hun vervaagde grenzen zaten over d'r schijven gebogen,
losten zich langzaam op in duistren dampkring.

— Dàvid-jòe! gilde ’n geest.

ede nzabelmdenzabelideszahelisderzaabelns: