96 voor vertrok, klonken haar vreemd. Ze mocht zijn, wie ze wilde, hèm, David, was ze toch niet te slim af, — hij benijdde Levie. Hij zou’m wel ’sonder hande wille neme, en 'm zegge: Jonge, jonge, laatje raaie van’n goed vrind, verwaarloos die schatte die je daar hebt toch niet zoo. D'r zal misschien ’n tijd komme dat je ze kwijt bint. Geloof mijn! Zorg dat je dan niet tege je zelf mot zegge: Had’k d'r maar van geprofiteerd. En terwijl hij zoo peinsde, — kwam zacht de begeerte weer in ’m op: zich die zoet-sleepende melodie te herinneren, die hij ver- nomen had, toen Lene’m in d’r armen nam. Maar hij kon ze niet vinden. Soms kwam d’r ’n spoortje van in ’m op, en dan trachtte ie tte neuriën... maar dan opeens: — wèch was't. Alles kon ie zich herinneren wat ie in de laatste maanden had ondervonden, en alleen dat eene heerlijke niet! Hij werd d'r wrevelig onder, tonvoldane verlangen kittelde 'm en maakte 'm griezelig. — Kom j’frouw Pyrgos, zalle we ’s’n portie crême-klas gaan gebruike? D'r is hier net ’n ijskroeg. — Oh ghullie ’ollanders ! ’t heet niet : »klasc, ’t heet : »glace« … »glaces, herhaalde ze met vooruitgestoken lippen. »Zeg dat nu ’s na !« e — Morge brenge ! Ga je mee na binne of niet ? Of he-je mischien geen zin? — Dàt zie-de dikwels. — O! ’kdacht soms dat ’n Antwerpsche geen ijs lustte. — ’k Zain ‘kik gheen Antwerpsche, zulle m'heer Peereboom ! M’n ouwers zijn ’ollanders, zjuust ’laik ghij…. — Wat? jij bint geen Antwerpsche? Maak dat nou’n àânder wijs, hé? Kom, ga méé. En terwijl ze ‘t zoetige vanielje-ijs voorzichtig met tongpuntje op-likten, hijgend van de kou, begon zij weer over de uitspraak. „In ’olland heete ze dat: vijskreempjes« hè? — Hoe kom je dààr op uit te valle! — ’n Hollandsche aktries eet ’t me gezeghd. Dat was zoo : 't les 'n bietsje, enfin ghe wet... zooë.… allé ghe zult ’t wel merke. ‘t Was van ’n jonge dame, die mit 'euren man op huwelijks-reis gonk. Als ze d’ eerste avond in ’un ’ôtel zaten, was zij bang om naar bed te gaan, verstoa-det? »Piet, zegt ze tegen ’m, ’k eb kik nog wel ghoesting voor wat. Ik ’eb nog wel ghoesting foor 'n ijskreempje, ziet jij? Neemt jij d'r nu ook een. Goed. Hij nam d'r een. En toen had ze ghoesting foor nòg ’n ijskreempje, en zoo gìng 't door tot ’m er zes ’ad gebruikt. Piet zegt ze weer, geef me nòg ’n iijjskreempje. Neeë, zegt ’m, ’k heb te veel kou. Piet, geef me dan ’ne kûs.« »Ik heb geen zin vanavond«, zei-die. »Awel, zeght t Medammeke, doar was ’t me nu zjuust om te doen... Ver- stoadet >