122 — Awel lul!) niet! Wanneer trek-de noar Parais? — En laat je die jonge dan zoo maar in de steek? — Wanneer trek-de noar Parais? — Och dat was maar ’n lolletje fan me. Je snapt toch wel dat ’k zoo maar niet één- twee- drie kan opbreke. — Awel! zègh dat dan. Dus ghe houdt me veur d'n zot! Ghe zait toch ’nen lelliken keirel. — He-je de pest in, hè? dat je je zoo blòòt hebt gegeve ! Denk je nou echt, dat ’k jou zou wille mee hebben, gesteld dât 'k ging? — Zooduus, ghe goat niet? — Natuurlijk niet. — Awel, laat dees dan tot ’t verlede behoores. En ze bood ’m dr linkerhand, rug naar boven. David schrok! Marie had 'm ôok d’r linkerhand gegeven... Stak daar wat achter? — Krijg ’k ’t mooie handje niet? — D'n slinke is zoo ghoe als d'n rechte, eh? Maar als ghe t wilt... ’ierzie, sloag toe! Dus, dees behoort tot *t verlede, eh? Ze wilde dus van ’m, dat ie van d'r gemeene plannetjes niets aan Levie overbracht. Hij voelde zich plots ’n drama-held, 'n pèêre- noble en in ’n opwelling van krachtige eerlijkheid, die 'm plezierig aandeed, nu hij zich zoo ploertig voelde, trachtte-ie d'r edelaardig- doordringend aan te zien, zeggend kalm-nadrukkelijk: ie loopt Hannes mikshoopmt voornòumn: En hij voelde dat ie wèl deed, verkwikt. Wat lacht ’m valsch, vond Hanna. Ze wandelden ’n poosje voort, naast elkander. David moest de prachtige edelvrouw telkens even aanzien. Zoo statig velden kleed d’r om de slanke vormen, en d'r gelaat — zoo hemelsch-rein …. Nu ze voortschreed plechtig, en d'r zacht-blauwe Madonna-oogen spraken van peinzende ziel, vroeg, vröeg ze om vertrouwen .… En hij kost z’n geheim niet binnenhou’en, zòò smeekte 'm d'r reine maagde-blik... — Zeg, Hanna. Weet je waarom ’k je dat daar strak eigelijk gezegd heb? Fan dat na’ Parijs gaan? — Neeë. — Kan ’kje wat toe-vertrouwen ? — Als ghe me nà nogh niet ghoe’ ghenoeg kent. … En plots met die voor ’toog mooie, maar toch vér-vreemde, Vlaamsche zich voelend zeer gemeenzaam: — Hoor ’s. Ik mot je ’s om raad vragen”... zei David. Misschien verlicht ’t me, dacht-ie, als ’k ’t aan ’n ander vertel. ‚b Dit woord te verstaan in z’n oud-Hollandsche beteekenis. De schunnige bijsmaak, die men er in Holland aan voelt, is hier onbekend.