eere wie eere toekomt. Die Makje is nou geen friend famme hè?
Maar ik bin onpartijdig. Recht is rècht. Nooit het-ie me ’n steentje
bedorrefe. Maar hij het de boel opgeruid, — en daar sal die de pest
foor krijge. Hij het me slècht behandeld. Eerst werrekt ie bij Pelak,
t hoogste wat-ie daar gehaald het, was 85 frrank. Seg jij nou
s Davedje, het zoo’n fent rede fan klage, mit ’n frouw en één
soontje ?

— Waaràchtig niet.

— Hij smijt d'r de boel bij neer. Hij komt bij mijn „Janse, seit-
ie, hè-je werrek foor me? Ik seg: Makje, ga maar derekt sitte.
Soo bin ik. Ja, maar seit-ie, ’k mot neigetig frank ferdiene. Hoor
s Makje, heb ’k toen gesegd, verleje week heb ’k ’n partij gekocht,
dar had’k’n reusestròp an. Dàvedje, bij me frouw en kinderes
gesond, honderd fijftig frrank schiet 'k d'r op in. Ik seg : Makje
je kan bij mijn op entrepriesse *) werreke, dan spreke we later
ferder. Goed; hij begint de follegende dag. Fijf dage werrekt-ie,
hij segt Janse ik geloof dat ik te min haal, hoeveel heb ’k ferdiend ?
Ik seg: ik zal je rekening make as je àf het. Hij mietert net zoo
lang, tot’k de rekening maak. Hij had de boel net in kruis. In
die fijf dage ferdient ie 75 frank. Dafed, salle me ooche me uitrotte,
as’klieg. Is dat geen mooie ferdienste? Janse, seit-ie, geef me
fijf percent verhooging boufe ’t loon. Nou, seg ik weer, je ferdient
nou al meer as je baas. Je bint de boufeste beste, maar ’t ken
d'r niet af. Nou ja, wat niet ken, dat ken niet. Toe het-ie de
boel dr bij neergesmete, en ik sit d'r mee. Ja, meschien hebt-ie
gelê-êk, maar ik ook.

— ’t Ies ’nen achteroitkroiper, zulle.

De kolos slokte ’n borreltje leeg en zette ’t glaasje voorzichtig :
met twee zware vingers om ’t ile pootje, pink in de hoogte, op
t zink; zn pufferig-paarse wangen vielen in twee bogen, aan
weerszijden van z’n puntig kinnetje naar achteren, als de slappe
bovenkaak-wammen van ’n buldog. Zeerklein en vochtig stonden
zn blauwige oogjes. Toch scheen er iets in te glans-smeulen. En 't
lage voorhoofd trok in diepe gramschap-voren. Hij stond onwrik-
baar rechtop; z'n kleeren spanden om z’n ballon-buik en langs
zn breede athlete-schouders. Zn snorretje was licht-bruin gewor-
den van vocht. Op z’n kaarsrechte beenen als spillen, draaide ie
kalm naar David, en met gefrommel en gefrutsel van hard vloeipa-
pier, ’n zakje sigaren voor den dag halend:

— Kan ’k je diene Dafedje? En jou, Franssie? Soo, nou eentje
voor meself en dan bin ’k nèt los. ’n Goed merrek, sal ik stikke«,
zei-die; met aangeleerde Jode-gebaartjes, die hij maar half àf-
maakte, uit verlegenheid. »Sjèg Dafedje, jij werkt fan daag niet, hè ?«

— Nee Goddank.

1) op eigen kosten.