| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>mei voorbijglijdt; als clan de echo niet éénen kreet, niet één woord, niet ééne enkele noot herhaalt, gelijk alle echo's doen, maar geheele muzikale zinsneden wedergeeft, en als geheel alleen in de verte zijn lied zingt, is de indruk onweerstaanbaar.</p>
<p>Ik kon mij aan het vreemd tooneel niet onttrekken. Reeds lang waren de andere vreemdelingen verdwenen ; een voor een werden de lichtjes op de slaapkamers van den Adier uitgedoofd, en nog wandelde ik, in mijmering verzonken en in sigaarrooken verdiept op den oever.</p>
<p>Men moet eenen nacht gezien hebbQn in zulke streken,om de poëzie der Berglanden te verstaan.</p>
<p>Dan nemen bergen en bosschen die onzekere vormen, welke de dichters beminnen; dan heeft de Loreley die zonderlinge tinten, welke de schilders vruchteloos trachten weder te geven; dan doen bouwvallen en ruïnen die Melancholische gewaarwoordingen ontstaan, welke de romantieken zoo vaak, maar zoo dikwijls tevergeefs zoeken op te wekken.</p>
<p>Op den eenzamen weg geen menseh. In</p>
</text>
|
