| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Marti? een aanbod om het afgeschafte klooster van St-Martijn te bezoeken, maar geen wist, wat ik begeerde, als ik hen van la scuola sprak... en ik, die mijn heel leven gedacht had, dat de plaatsjes van schoolopziener zoo eene soort van eerepostjes, van verloren-kosten zijn : voor de eerste maal, dat ik er me mede bemoeide, werd ik pijnlijk gestraft.</p>
<p>Half had ik onthouden van de aanwijzingen van den Si gnore Direttore, dat de Vico Lava gelegen was in de omstreken van het justitiepaleis van Napels, eene andere originaliteit een bezoek °verwaardig. Er was me zoo iets bijgebleven als een klank, die op Palazzo Capuano geleek. Dit werd mijn reddingsmiddel, en zegevierend legde ik na drie kwart uurs zoekens en worstelens de hand op den Vico Lava, een smal, vuil, « groeselachtig » straatje, waaruit me een geur van geiten- en paardenkaas, gemengd met venkelplanten en ik weet niet wat zuidelijke reuken, tegenwoei.</p>
<p>Een fruitwijf, dat ik « alla sclola » toeriep, mompelde zonder op te zien iets tusschen hare</p>
</text>
|
