| Full text |
entremets ls
wigsenadene
WAT RUP IN DE WEIDE ZAG. 999
„Ik weet het,” zegt Romald op doffen toon.
„Mijn vader, zoo heeft grootvader Gorl mij verteld,
was in vroeger dagen de vriend van uwen vader. Ik
wil de handelwijze van den uwen niet beoordeelen, dat
past mij niet; maar op den mijnen al de schuld van uws
vaders ondergang leggen, is streng.”
‚In alle geval maakt mijne moeder u niet verantwoor-
delijk voor hetgeen uw vader heeft kunnen doen, en gij
dwaalt, Nelia, als ge denkt dat mijne moeder mijnen
vader vrijpleit ten nadeele van den uwen.”
„Mijn vader kan slecht zijn, kan veel ongelijk hebben
jegens anderen, doch hem beschuldigen zal ik niet ; hem
beklagen wel.”
„Zooals ik den mijnen”
Het meisje gevoelt dat Romald door die woorden een
zeker evenwicht stelt in het leven der beide vaders, en
aldus de kinderen op denzelfden rang brengt.
Nu richt het meisje zich andermaal op en de jongeling
volgt deze beweging.
‚Laat ons over dit punt niet spreken,” zegt ze noch-
tans; „t is juist dàt punt, hetwelk ik altijd vrees voor
de toekomst. Waartoe zou het ook dienen dat wij ons
daarmee bezig houden? Gij hebt, niet waar, niets in
mijne familiezaken te zien, en ik niets in de uwe?” en
het meisje glimlacht bitter.
Die woorden doen in Romald’s geest weer de flauwe
hoop verdwijnen, die eenige oogenblikken te voren op-
steeg.
Nelia schijnt echter te gevoelen dat hare woorden al
te afstootend zijn geweest, want ze laat er op volgen:
„Ik wil u geen leed doen; ik zal uwe moeder bezoeken :
ik zal verdragen om u…” en zij reikt Romald de hand
toe, welke deze diep ontroerd omvat.
Eenigszins driftig trekt Nelia de hare terug, en voort-
gaande zegt ze somber en met vlammend oog:
? |
