| Full text |
— 160 —
tot hetzelfde einde van de zelfde middelen bedienen?
Een vriend troost zynen vriend door een’ brief, die
eene menigte ryken dorreist, te midden van den
haet der natien rondzwerft, en blydschap en hoop
in het hart van een’ enkel’ mensch uitstort; waerom
zou de alvermogende Beschermer der onschuld door
eenig geheimmiddel niet aen eene deugdzame ziel
te hulp kunnen komen, die in hem alleen haer
vertrouwen stelt? Heeft hy een uitwendig teeken
noodig, om zynen wil ten uitvoer te brengen, hy,
die onophoudelyk in alle zyne werken op eene
inwendige wyze werkzaem is?
Waerom zouden wy niet aen droomen gelooven?
Is het leven, zoo vol van vlugtige en ydele ont-
werpen, iets anders dan een droom?
Wat hiervan ook zyn moge, die myner deernis-
waerdige vriendinnen werd spoedig bewaerheid :
Paul stierf twee maenden na den dood zyner geliefde
Virginie, wier naem hy onophoudelyk uitboezemde.
Margaretha zag haer einde naderen, acht dagen na
dat van haren zoon , met eene vrolykheid, die alleen
de deugd kan kennen. Zy nam op de aendoenlykste
wyze afscheid van mevrouw Delatour, in de hoop,
zeide zy, van eene aengenaeme en eeuwigdurende
hereeniging. De dood, voegde zy er by, is het hoogste
geluk ; wy moeten er naer verlangen. Is het leven
eene straf, wy moeten naer deszelfs einde haken; is
het een staet van beproeving, wy moeten smeeken
dat hy van korten duer zy. »
? |
